ΓΙΝΕ ΑΣΚΗΤΗΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. Π. ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΟΝΑΝΟΣ.

ΓΙΝΕ ΑΣΚΗΤΗΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ Β ΜΕΡΟΣ

O Θεός είναι κριτής, κύριος του σύμπαντος, και άλλον εν τη παντοδυναμία του ανυψώνει, άλλον δε ταπεινώνει.

Θα σε δοξολογήσωμεν, ω Θεέ. Θα σε δοξολογήσωμεν δια την προστασίαν και τας ευεργεσίας, που μας παρέχεις και θα επικαλούμεθα πάντοτε το άγιον Όνομα σου.

Εγώ προσωπικώς θα διηγηθώ και θα διακηρύττω μεταξύ των άλλων τας θαυματουργικάς σου υπέρ ημών επεμβάσεις. Και ο Κύριος απαντά· Όταν θα έλθη ο κατάλληλος καιρός, τότε εγώ θα κρίνω και θα δικάσω με ευθύτητα και δικαιοσύνην.

Η γη και οι κάτοικοί της θα λυώσουν από τον τρόμον των τιμωριών, που εγώ θα στείλω. Εγώ έχω ακλόνητα στερεώσει τους στύλους του κόσμου και επομένως δεν θα σαλευθούν.

Έπειτα από την διακήρυξιν αυτήν του Θεού ο ψαλμωδός λέγει· Είπα, λοιπόν, και εγώ στους παρανόμους· μη παρανομείτε πλέον. Και στους αμαρτωλούς· μη αμαρτάνετε και μη σηκώνετε το μέτωπόν σας.

Μη υψώνετε εγωϊστικώς την δύναμίν σας και μη αλαζονεύεσθε δι' αυτήν. Μη προβάλλετε με αλαζονείαν την ισχύν σας και καταφέρεσθε αδίκως εναντίον του παντοδυνάμου Θεού.

Διότι σωτηρία και διαφυγή σας δεν υπάρχει ούτε από ανατολών, ούτε από δυσμών, ούτε από τας ερήμους ορεινάς περιοχάς, που ευρίσκονται προς νότον.

Διότι ο Θεός είναι κριτής, κύριος του σύμπαντος, και άλλον εν τη παντοδυναμία του ανυψώνει, άλλον δε ταπεινώνει.

Και τούτο, διότι στο χέρι του Κυρίου υπάρχει ποτήρι γεμάτο από ανόθευτον, χωρίς νερό, δριμύτατο κρασί, πότισμα δια κάθε αμαρτωλόν. Ο Κύριος κλίνει το ποτήριο τούτο και προσφέρει το πικρό περιεχόμενό του τώρα μέν σε τούτον τον αμαρτωλόν, άλλοτε εις εκείνον. Το πικρό όμως περιεχόμενο του ποτηρίου, παρ' όλα τα ποτίσματα, δεν εξεκενώθη θα πιουν εν καιρώ όλοι οι αμαρτωλοί του κόσμου και θα τιμωρηθούν.

Τοτε δε και εγώ, όταν θα βλέπω να τιμωρούνται οι αμετανόητοι αμαρτωλοί, θα σκιρτώ πάντοτε από δικαία χαρά και αγαλλίασιν και θα υμνολογώ τον Θεόν του Ισραήλ. Και ο Θεός διαβεβαιώνει· Ναι, θα συντρίψω όλας τας δυνάμεις των αμαρτωλών και θα υψώσω τας δυνάμεις των δικαίων ανθρώπων.

ΨΑΛΜΟΣ 74 ΣΤΙΧΟΙ 1-10

ΠΟΙΟΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΙΣ ΒΟΥΛΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ;

Ποιός άνθρωπος είναι εις θέσιν εξ εαυτού να γνωρίση τας βούλας του Θεού; Η ποιός μπορεί εξ εαυτού να συλλάβη και να κατανοήση το θέλημα του Κυρίου;

Διότι αι σκέψεις των ανθρώπων είναι ταλαντευόμεναι και ασταθείς και αι επινοήσεις της διανοίας μας εσφαλμέναι.

Διότι το φθαρτό τούτο σώμα μας βαρύνει την ψυχήν και επισκοτίζει την κρίσιν της. Η χωματένια αυτή κατοικία της ψυχής μας καταπονείται με τας πολλάς μερίμνας του νου.

Μόλις δε και μετά βίας διατυπώνομεν εικασίας και συνάγομεν συμπεράσματα δια τα επί της γης πράγματα και φαινόμενα. Μετά κόπου δε και δυσκολίας ευρίσκομεν αυτά, που εξαρτώνται από τα χέρια μας. Τα όσα όμως υπέροχα υπάρχουν επάνω στους ουρανούς, ποιός εκ των ανθρώπων είναι εις θέσιν να εξιχνιάση;

Ποιός γνώρισε την ιδικήν σου βουλή, ειμή μόνον εκείνος, στον οποίον συ έδωκες σοφία και έπεμψες το Άγιο σου Πνεύμα από τους υψίστους ουρανούς;

Έτσι δε με την ιδικήν σου σοφία διωρθώθησαν και διορθώνονται αι πορείαι των ανθρώπων επί της γης. Και οι άνθρωποι δι' αυτής έχουν διδαχθή και διδάσκονται τα ευάρεστα ενώπιόν σου.

Με την ιδικήν σου σοφίαν εσώθησαν και θα σωθούν.

ΣΟΦΙΑ ΣΟΛOΜΩΝΤΟΣ ΚΕΦ. 9 ΣΤΙΧΟΣ 9-13

Η ΕΛΠΙΣ ΤΟΥ ΑΣΕΒΟΥΣ.......

Η ελπίς του ασεβούς προς ευτυχία και επιτυχία ομοιάζει με το χνούδι, που το παρασύρει ο άνεμος, με την λεπτή πάχνη, την οποίαν καταδιώκει λαίλαψ· με τον καπνό που τον διασκορπίζει ο άνεμος. Η μνήμη του ομοιάζει με την ανάμνηση ενός διαβάτου, ο οποίος δια μίαν μόνην ημέρα κατέλυσε εις ξενοδοχείο και κατόπιν έφυγε.

ΣΟΦΙΑ ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ 5 ΚΕΦ. ΣΤΙΧΟΣ 14.

Logon Agathon - Psalm - Plagal 4th Tone.

Ἐξηρεύξατο ἡ καρδία μου λόγον ἀγαθόν(Ψαλμ.μδ)

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ ΑΠΟ ΤΟ ΆΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΨΑΛΜΩΔΟΥ.

ΨΑΛΜΟΣ 44 (Μασ. 45) ΣΤΙΧΟΣ 1-18.

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ ΑΠΟ ΤΟ ΆΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΨΑΛΜΩΔΟΥ.

Από την γεμάτην ιερά αισθήματα καρδίαν μου υπερεξεχείλισε και εξεπήγασε λόγος έξοχος, ωραίος, σωτήριος. Ναι· απαγγέλλω εγώ το ποίημά μου στον βασιλέα. Η γλώσσά μου θα μεταβληθή εις πένναν ταχογράφου γραμματέως, δια να εκφράση τα ιερά συναισθήματα της καρδίας μου.

Είσαι συ, ω Χριστέ και Μεσσία, ωραιότατος. Η ωραιότης σου υπερβαίνει όλας τας καλλονάς των ανθρώπων. Ιδιαιτέρα χάρις έχει χυθή στους λόγους των χειλέων σου. Δια τούτο ο Θεός σε ηυλόγησε, σου έδωσε χάριτας και δωρεάς εις όλους τους αιώνας.

Ζώσε γύρω από τη μέσην σου και κρέμασε παρά τον μηρό σου την ρομφαία σου, ω δυνατέ, ώστε αυτή να είναι ο επί πλέον οπλισμός εις την ωραιότητά σου και το κάλλος σου.

Τέντωσε το τόξο σου και προχώρει με επιτυχία. Στήσε το βασίλειο της αληθείας σου, της πραότητος και της δικαιοσύνης. Και ασφαλώς η παντοδύναμος δεξιά σου θα σε οδηγήση εις θαυμαστά κατορθώματα.

Τα βέλη σου, ω δυνατέ, είναι ακονισμένα και αιχμηρά. Πλήθος από τους εχθρούς σου θα πέσουν νεκροί κάτω εις την γην, διότι αυτά θα εμπηγνύωνται εις τας καρδίας των εχθρών του βασιλέως.

Ο βασιλικός σου θρόνος, ω Θεέ Χριστέ μου, θα παραμένη ακλόνητος εις όλους τους αιώνας και η βασιλική σου ράβδος θα είναι εξουσία ευθύτητος και δικαιοσύνης.

Αγάπησες την δικαιοσύνην και μίσησες την παρανομία. Δια τούτο, ω Θεέ Χριστέ μου, ο Θεός πατήρ σου σε έχρισε με πνευματικόν χρίσμα αγαλλιάσεως, ασυγκρίτως ανώτερο από το χρίσμα του ελαίου, με το οποίον εχρίοντο οι ιερείς, οι προφήται και οι βασιλείς, αυτοί που συμβολικώς μετείχον εις ομοίαν χρίσιν με την ιδικήν σου.

Ευώδη μύρα, σμύρνα, αρωματώδες δάκρυ πολυτίμου δένδρου και κασία, εκπέμπουν την ευωδία των από τα ιμάτιά σου, τα οποία μόλις τώρα εξήχθησαν από πολύτιμα κιβώτια ελεφαντοστού και σε ηύφραναν με την γλυκείαν ευωδίαν των.

Πριγκίπισσαι, θυγατέρες βασιλέων, αποτελούν την τιμητική συνοδεία σου. Εις τα δεξιά σου μεγαλοπρεπής ίσταται η βασίλισσα, στολισμένη και φέρουσα φόρεμα υφασμένον με χρυσάς κλωστάς και ποικίλα κεντήματα και χρώματα.

Συ, ω μελλόνυμφος κόρη, άκουσε την συμβουλή μου. Κλίνε το αυτί σου, ώστε να ακούη με προσοχή και να δέχεται τας εντολάς του και λησμόνησε εντελώς τον λαό, στον οποίον μέχρι τώρα ανήκες, και αυτόν ακόμη τον πατρικό σου οίκον.

Τοτε ο βασιλεύς νυμφίος σου θα αγαπήση το κάλλος σου. Επειδή όμως αυτός είναι και ο Κυριος σου, θα προσκυνήσης αυτόν. Η περίφημος και πλουσιωτάτη Τυρος θα αποστείλη, τιμής ένεκεν, πολλά δώρα. Οι πλούσιοι άρχοντες των λαών θα ζητούν ικετευτικώς, ώσαν εις λιτανείαν, την εύνοιαν του προσώπου σου.

Ολη η δόξα της νύμφης, η οποία είναι θυγάτηρ του βασιλέως, προέρχεται από τον πλούσιο εσωτερικό στολισμό της αρετής και των πνευματικών της χαρίτων. Με κροσσωτόν χρυσοκέντητο ένδυμα είναι περιβεβλημένη και στολισμένη.

Θα προσαχθούν στον βασιλέα παρθένοι, αι οποίαι θα ακολουθούν οπίσω από αυτήν ως τιμητική της συνοδεία. Αι φίλαι της, που την συνοδεύουν, θα προσαχθούν εις σε τον βασιλέα και νυμφίο.

Ούτως αι δύο μεγαλοπρεπείς πομπαί, νυμφίου και νύμφης, θα προχωρούν με χαρά και αγαλλίασιν και θα φθάσουν στο ανάκτορο του βασιλέως νυμφίου.

Ω βασίλισσα, αντί των προγόνων σου τους οποίους εγκατέλειψες και ηρνήθης, θα είναι τώρα εις την θέσιν αυτών τα τέκνα σου, τα οποία εγεννήθησαν εις σε από τον πνευματικόν σου γάμο με τον νυμφίο Χριστόν. Θα αναδείξης και θα καταστήσης αυτούς άρχοντας εις ολόκληρον την γη.

Ω βασιλεύ, θα μνημονεύω και θα διαλαλώ το Ονομά σου εις τας γενεάς των γενεών. Δια τούτο λαοί και φυλαί διάφοροι θα σε υμνολογούν ακαταπταύστως στον αιώνα του αιώνος.

ΟΙ ΑΔΙΚΙΕΣ ΤΩΝ ΑΡΧΟΝΤΩΝ.

ΨΑΛΜΟΣ 57 (Μασ. 58) στιχος 1-12

Λαλείτε πράγματι και αληθεία, ω κριταί του Ισραήλ, και εφαρμόζετε δικαιοσύνην; Εκδίδετε σεις, υιοί των ανθρώπων, δικαίας αποφάσεις;

Όχι. Διότι με την καρδιά και τον νουν σας επεξεργάζεσθε την αδικία εις την ιεράν χώρα της Παλαιστίνης. Τα δε χέρια σας εξυφαίνουν δολίας αδικίας εις βάρος των άλλων.

Οι αμαρτωλοί αυτοί δικασταί απεξενώθησαν από τον Θεό, από την εποχή ακόμη κατά την οποίαν συνελήφθησαν έμβρυα εις την μήτρα. Επλανήθησαν εκ κοιλίας μητρός, λάλησαν και λαλούν συνεχώς ψέματα.

Αγρία μανία τους κατέχει δια το κακό, ώστε να ομοιάζουν με φίδια, με ασπίδα κωφή, που κλείει τα αυτιά της και δεν θέλει να ακούση τας γοητευτικάς ωδάς των μάγων, με τας οποίας ο πεπειραμένος γόης προσπαθεί να την καταπραΰνει.

Ο Θεός θα συντρίψει τα δόντια των ασεβών αυτών δικαστών μέσα στο στόμα των. Θα καταθρυμματίση τους οδόντας αυτών, οι οποίοι ωσάν άγριοι λέοντες επιζητούν να κατασπαράξουν και να αλέσουν τα θύματά των.

Θα σβήσουν, θα περάσουν, θα εξαφανισθούν σαν το νερό, το οποίον τρέχει ταχέως και δεν επιστρέφει. Ο Κύριος θα τεντώσει το τόξο του, και θα ρίψη εναντίον αυτών τα βέλη του, μέχρις ότου εξασθενήσουν τελείως.

Όπως λιώνει το κερί, έτσι και αυτοί θα λιώσουν, θα διαλυθούν και θα εξαφανισθούν. Φωτιά της οργής του Κυρίου θα πέσει επάνω τους, θα κατακαούν και έτσι δεν θα ιδούν ποτέ το φως του ηλίου, θα παύσουν να υπάρχουν μεταξύ των ζώντων ανθρώπων.

.

Προτού αυξηθούν αι άκανθαι, ώστε να γίνουν ακανθώδεις θάμνοι, πριν εξανθίση και καρποφορήσει εις κακά έργα η πονηρία αυτών, σαν με ασυγκράτητο κύμα οργής θα τους καταπιεί η θεία δικαιοσύνη.

Θα ευφρανθεί ο δίκαιος όταν δη την θεία αυτήν εκδίκηση. Τόσο άφθονο θα χυθεί το αίμα των αδίκων κριτών, ώστε εις αυτό θα νίψει τα χέρια του ο δίκαιος, ικανοποιημένος από την θεία δικαιοσύνη.

Και τότε κάθε άνθρωπος θα πει· Πράγματι υπάρχει στον δίκαιο η αμοιβή δια τα καλά του έργα. Πράγματι υπάρχει ο Θεός, ο οποίος κρίνει και κατακρίνει τους αδίκους κριτάς επάνω εις την γη.

POJANJE MONAHA MANASTIRA KOVILJ- PSALAM 117- ΠΟΛΩΝΙΑ-

Π

Manastirea Optina psalm 3.

Η ΠΟΛΥΤΕΚΝΙΑ ΤΩΝ ΑΣΕΒΩΝ

ΣΟΦΙΑ ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ 4. ΣΤΙΧΟΣ 1-4

Η ΠΟΛΥΤΕΚΝΙΑ ΤΩΝ ΑΣΕΒΩΝ

Από την πολυτεκνία των ασεβών προτιμότερα είναι η ατεκνία μετά αρετής. Διότι η μνήμη της αρετής παραμένει αθάνατος, αναγνωρίζεται ως καλή και επαινετή εκ μέρους Θεού και ανθρώπων.

Οι άνθρωποι, όταν την βλέπουν εν τω προσώπω και τω βίω του εναρέτου, την μιμούνται. Όταν δε ο ενάρετος εκδημήσει, επιθυμούν να ευρίσκετο πλησίον των πάντοτε. Ο ενάρετος, στεφανωμένος με δόξαν εις την αιωνία ζωήν, θριαμβεύει, διότι νίκησε και κατόρθωσε άθλους στον αγώνα της αρετής χωρίς κανένα ψεγάδι.

Η πολυτεκνία των ασεβών και το πλήθος των απογόνων των εις τίποτε δεν χρησιμεύει. Οι νόθοι υιοί δεν θα ριζώσουν εις βάθος. Δεν θα θεμελιωθούν εις ασφαλή βάσιν· θα εξαφανισθούν.

Αλλά και αν μερικοί κλάδοι των προς καιρόν αναθάλλουν και βλαστήσουν, επειδή το όλον δένδρο δεν έχει ριζώσει βαθειά και δεν στηρίζεται εις ασφαλή θεμέλια, θα συγκλονίζεται από τον άνεμο, και στο τέλος από την ισχυρά πνοή των ανέμων θα ξερριζωθή.

Ασχημάτιστα και άκαρπα θα σπάσουν τα κλωνάρια των. Αλλά και αν προλάβουν να δέσουν καρπό, αυτός θα είναι άχρηστος, άωρος προς βρώσιν και ακατάλληλος δι' οιανδήποτε χρήσιν.

Τα τέκνα, τα οποία γεννώνται από παρανόμους νυκτερινάς συναντήσεις ασεβών γονέων, θα είναι μάρτυρες κατηγορίας εναντίον της πονηρίας των γονέων των κατά την ημέρα, κατά την οποίαν θα κριθούν αυτοί.

ΕΚΕΙ ΖΕΙ ΤΟ ΜΕΓΑ ΘΑΛΑΣΣΙΟ ΚΗΤΟΣ..........

Εμπρός μας απλώνεται αυτή η θάλασσα η μεγάλη και ευρύχωρος. Εκεί υπάρχουν αναρίθμητα ψάρια, εντός αυτής ζουν και κινούνται μικρά και μεγάλα ζώα.
Αυτήν διασχίζουν προς διαφόρους διευθύνσεις τα πλοία. Εκεί ζη το μέγα θαλάσσιο κήτος, το οποίον συ έπλασες τόσον ισχυρό, ώστε να εμπαίζη τα κύματα της θαλάσσης.
Όλα αυτά τα ζώα του ουρανού και της γης και της θαλάσσης από σε περιμένουν να τους δώσεις εις την κατάλληλο ώρα την τροφή των.

ΨΑΛΜΟΣ 103- ΣΤΙΧΟΣ 25-27.

ΨΑΛΜΟΣ 103- ΣΤΙΧΟΣ 2-3.

Ως άλλο ιμάτιον περιεβλήθης την δόξαν και μεγαλοπρέπειαν. Σε, που ακτινοβολείς ολόγυρά σου το φως, ωσάν να το έχεις ενδυθή ως ένδυμα απλών στον ουρανόν από το ένα άκρον του ορίζοντος έως στο άλλο, ωσάν πολύτιμον δερμάτινον κάλυμμα σκηνής.

Ο Κύριος είναι εκείνος, ο οποίος στεγάζει τα ανώτερα στρώματα του ουρανού με ύδατα νεφών, αυτός που επιβαίνει επάνω εις τα νέφη ως εις πολυτελή ταχέα άρματα αυτός που περιπατεί ταχέως φερόμενος επάνω εις τας πτέρυγας των ανέμων.

Ο ΠΑΤΗΡ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΤΙΜΟΝΙ. ΜΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

Ο Κύριος διασκεδάζει βουλὰς ἐθνῶν, ἀθετεῖ δὲ λογισμοὺς λαῶν καὶ ἀθετεῖ βουλὰς ἀρχόντων·ἡ δὲ βουλὴ τοῦ Κυρίου εἰς τὸν αἰῶνα μένει, λογισμοὶ τῆς καρδίας αὐτοῦ εἰς γενεὰν καὶ γενεάν.

Ο Κύριος διαλύει και εκμηδενίζει τας σκέψεις και τας αποφάσεις των αμαρτωλών εθνών και ματαιώνει τα κακόβουλα σχέδια των πονηρών αρχόντων

Το θέλημα του Κυρίου παραμένει πάντοτε ισχυρό και ακλόνητο. Και τα πάνσοφα σχέδια της θείας βουλής του πραγματοποιούνται εις τας γενεάς των γενεών.

ΨΑΛΜΟΣ 32 . ΣΤΙΧΟΙ 10-11

ΑΛΛΑ Ο ΜΑΚΡΟΘΥΜΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΗΓΕΡΘΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΗ ΑΠΡΑΞΙΑ ΤΟΥ ΟΠΩΣ ΕΓΕΙΡΕΤΑΙ Ο ΕΞΥΠΝΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΠΝΟ ΤΟΥ. ΟΠΩΣ Ο ΓΙΓΑΣ ΠΟΥ ΣΥΝΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΘΗ.

ΨΑΛΜΟΣ 77 (Μασ. 78)

Άνθρωποι του ισραηλιτικού λαού μου, προσέχετε εις την διδασκαλία μου, κλίνατε προς εμέ τα αυτιά σας και ακούσατε με προσοχή τα λόγια του στόματός μου.

Θα αρχίσω με διδακτικάς παραβολικάς ιστορίας, γεμάτας ιερά διδάγματα. Θα σας διηγηθώ αρχαία γεγονότα με βαθύτατα νοήματα.

Αυτά είναι από όσα ηκούσαμεν και μάθαμε καλά, αυτά που οι πατέρες μας έχουν διηγηθή εις ημάς.

Δεν απεκρύβησαν τα μεγάλα αυτά γεγονότα από τα τέκνα των προγόνων μας, αλλά μετεδόθησαν πιστά από γενεάς εις γενεά. Με αυτά εξιστορούνται αι πανένδοξοι πράξης του Κυρίου και τα έργα της καταπληκτικής δυνάμεως του· τα θαυμαστά του αυτά έργα, τα οποία έκαμε προς χάριν του ισραηλιτικού λαού.

Ανήγειρε και έστησεν ολοφάνερη την μαρτυρία του μεταξύ των απογόνων του Ιακώβ, έθεσε Νόμο στους Ισραηλίτας και τους διέταξε όσα εκείνος είχε νομοθετήσει στους προγόνους μας να τα καταστήσουν αυτοί γνωστά εις τα τέκνα των.

Δια να τα μάθη η μεταγενεστέρα γενεά, αυτοί οι οποίοι θα εγεννώντο βραδύτερον. Και αυτοί, όταν θα ανδρωθούν, να τα αναγγείλουν εις τα παιδιά των και εν συνεχεία να μεταδίδωνται αυτά από γενεάς εις γενεάν.

Τούτο δε, δια να αποθέτουν οι ακούοντες την ελπίδα των στον Θεόν και να μη λησμονήσουν τα θαυμαστά αυτά έργα του Θεού, αλλά με πόθο να ζητούν πάντοτε να μανθάνουν και να πράττουν τας εντολάς του, ώστε να μη γίνουν οι μεταγενέστεροι, όπως ήσαν οι πατέρες των, γενεά δηλαδή διεστραμμένη, η οποία λυπούσε τον Κύριο, γενεά η οποία δεν φύλαξεν ευθείαν την καρδίαν της απέναντι του Θεού, και δεν παρέμεινε πιστό το πνεύμα της στον Θεόν.

Οι άνδρες της φυλής Εφραίμ, αν και ήσαν ισχυροί να τεντώνουν τα τόξα και να ρίπτουν με επιτυχία τα βέλη των, έστρεψαν εν τούτοις τα νώτα των εν καιρώ πολέμου και ετράπησαν εις φυγή.

Τούτο δε, διότι δεν φύλαξαν την εντολή του Θεού και δεν ηθέλησαν να ζήσουν σύμφωνα με τον νόμο αυτού.

Αυτοί λησμόνησαν τας ευεργεσίας του Θεού και τα θαυμαστά έργα, τα οποία ολοφάνερα είχε δείξει προς αυτούς ο Κύριος.

Τα θαυμαστά έργα, τα οποία έκαμνε ενώπιον των προγόνων των, εις την Αίγυπτο, εις την πεδιάδα Τανεως.

Διέρρηξε την Ερυθρά Θάλασσα εις δύο, έστησε όρθια τα ύδατα αυτής, ως εάν ήταν κλεισμένα εις ασκούς, και δια μέσου αυτής οδήγησε ασφαλείς τους Ισραηλίτας.

Την ημέρα τους οδήγησε δια της νεφέλης, καθ' όλη δε την νύκτα με το φως του πύρινου στύλου.

Διέρρηξε βράχο εις έρημο και άνυδρο τόπον και τους πότιζε από πηγή, που ανέβλυζεν άφθονα ύδατα ωσάν μεγάλης Θαλάσσης.

Αυτός έκαμε να αναβλύσουν πλούσια νερά από τον βράχο και κατέβασε ποτάμια υδάτων από αυτόν.

Εν τούτοις όμως οι Ισραηλίται προσέθεσαν πάλιν νέας αμαρτίας και επίκραναν τον Ύψιστο εις περιοχή, όπου δεν υπήρχε ύδωρ.

Ηθέλησαν να θέσουν εις δοκιμασία τον Θεόν και τον λύπησαν με τας αμαρτωλάς και λαιμάργους επιθυμίας των καρδιών των, διότι εζήτησαν φαγητά κατά τας επιθυμίας της καρδίας των.

Ωλιγοπίστησαν, κατεφέρθησαν κατά του Θεού και είπαν· Μήπως τάχα δύναται να ετοιμάσει ο Θεός τράπεζαν με φαγητά εις την έρημο;

Επειδή, τάχα, κτύπησε τον βράχο και ανέβλυσαν ύδατα και χείμαρροι πολλοί, και κατέκλυσαν την περιοχή, μήπως δύναται να μας δώσει και άρτο η να ετοιμάσει τράπεζαν με φαγητά δια τον λαό του;

Δια τας αναιδείς και ασεβείς αυτάς κατηγορίας, τας οποίας ήκουσεν ο Κύριος, ανέβαλε την είσοδόν των εις την γη της Επαγγελίας. Καταστρεπτικό πυρ άναψε τότε ανάμεσα στους απογόνους του Ιακώβ και η οργή του Κυρίου ξέσπασε επάνω στους Ισραηλίτας.

Διότι δεν επίστευσαν στον Θεόν, ούτε ήλπισαν εις την σωτηρία των, την οποίαν αυτός θα τους έδιδε.

Εν τούτοις ο Θεός μακροθύμησε, έδωσε εντολή εις τα υπεράνω της γης σύννεφα, άνοιξε τας θύρας του ουρανού και έβρεξε προς χάριν αυτών μάννα, δια να φάγουν. Έδωσε εις αυτούς άρτο ουρανοκατέβατο.

Έτσι δε ο άνθρωπος έφαγε άρτο ετοιμασμένο από τους αγγέλους. Πλούσια διατροφή έστειλε ο Κύριος προς αυτούς.

Σήκωσε από τον ουρανόν νότιον άνεμο, εν τη παντοδυναμία του έφερε προς αυτούς λίβαν και έβρεξε επάνω τους, ωσάν πυκνότατο σύννεφο από σκόνιν, ορτύκια ωσάν την άμμον της θαλάσσης κατά το πλήθος, πτηνά πτερωτά.

Αυτά έπεσαν στο μέσον του στρατοπέδου των Ισραηλιτών, ολόγυρα από τας σκηνάς των.

Εκείνοι έφαγαν, παραέφαγαν και χόρτασα πολύ, διότι ο Κύριος ικανοποίησε με το παραπάνω τας επιθυμίας των.

Τίποτε δεν εστερήθησαν, από όσα είχαν επιθυμήσει. Αλλά ενώ η τροφή ήτο ακόμη στο στόμα των, η οργή του Θεού ξέσπασε, δια την αχαριστία των, εναντίον αυτών και θανάτωσε πάρα πολλούς από αυτούς. Και αυτούς ακόμη τους επισήμους άνδρας των Ισραηλιτών τους έρριψε κάτω νεκρούς.

Παρ' όλας όμως τας ευεργεσίας και τας τιμωρίας αυτάς του Θεού, εξακολουθούσαν ακόμη οι Ισραηλίται να αμαρτάνουν, και δεν επίστευσαν εις αυτόν, μολονότι έβλεπαν τα θαυμάσια έργα του.

Πέρασαν ματαίως και ασκόπως τας ημέρας των. Πολύ γρήγορα έφυγαν, χωρίς κανένα καρπό αρετής, τα έτη της ζωής των.

Όταν ο Κύριος τους παρέδιδε εις θάνατον, προς τιμωρία και παιδαγωγία, τότε ζητούσαν αυτόν με ζήλο, επέστρεφαν εις αυτόν και από τον βαθύ όρθρο κατέφευγαν προς αυτόν δια της προσευχής.

Τότε ενεθυμούντο, ότι ο Θεός είναι ο παντοδύναμος βοηθός των, ότι ο Θεός ο Ύψιστος είναι ο ελευθερωτής και σωτήρ των.

Αλλά τον ηγάπησαν επιφανειακώς, μόνον με το στόμα των, ενώ με τα λόγια των και με την άλλην συμπεριφοράν των εψεύσθησαν απεναντί του, εφέρθησαν ανειλικρινώς.

Διότι η καρδία των δεν ήτο ευθεία απέναντι του Θεού και δεν φάνησαν πιστοί εις τας υποχρεώσεις, που ανέλαβαν δια της Διαθήκης απέναντι του Θεού.

Ο Θεός όμως είναι ελεήμων και έδειχνε το έλεός του εις τας αμαρτίας αυτών. Δεν ηθέλησε να τους καταστρέψη. Εις πολυαρίθμους περιστάσεις ανέστειλε και απεμάκρυνε τον θυμόν του· δεν αφήκε να ανάψη και να εκσπάση όλη η οργή του εναντίον των.

Είχεν υπ' όψιν του ο Κύριος, ότι αυτοί οι αμαρτάνοντες ήσαν αδύνατες σάρκες, πνοή ανέμου περαστική, η οποία δεν επιστρέφει πάλιν.

Πόσες και πόσες φορές τον επικράνων πολύ εις την έρημο, τον εξόργισαν εις τόπον άνυδρο!

Και εις άλλας περιπτώσεις εστράφησαν, δια να απομακρυνθούν από αυτόν. Έθεσαν υπό δοκιμασία και πειρασμό τον Θεόν των· εξόργισαν τον άγιον αυτόν Κύριο του ισραηλιτικού λαού.

Δεν ενθυμήθηκαν την παντοδύναμο και στοργική δι' αυτούς δεξιά του, με την οποίαν κατά την ιστορική εκείνην ημέρα τους γλύτωσε από τα χέρια του καταθλίβοντος αυτούς Φαραώ.

Λησμόνησαν, πως ο Θεός εις την Αίγυπτο έδειξε τα καταπληκτικά σημεία, που μαρτυρούσαν την παντοδυναμία του, τα τεράστια πρωτοφανή έργα που είχε κάμει εις την πεδιάδα Τανεως και τα οποία γέμισαν φόβο και τρόμο τους Αιγυπτίους.

Λησμόνησαν, ότι ο Κύριος μετέβαλε το ύδωρ των ποταμών εις αίμα, όπως επίσης και τα βρόχινα νερά των δεξαμενών των δια να μη ημπορούν να πιουν οι Αιγύπτιοι.

Ο Κύριος εξαπέστειλεν επίσης εναντίον των Αιγυπτίων κυνόμυιαν, η οποία τους κατέφαγε, και βατράχους οι οποίοι μετέδωσαν εις αυτούς φθοροποιούς και μολυσματικάς ασθενείας.

Παρέδωκεν εις την σκωρίασιν τους καρπούς των αγρών των, και τους κόπους των καλλιεργημένων αγρών των εις τας ακρίδας.

Κατέστρεψε τα αμπέλια των με χάλαζαν και τας συκομορέας των με παγωνιά. Παρέδωκεν εις καταστρεπτική θανατηφόρο χάλαζαν τα ζώα των και την υπόλοιπον περιουσία των παρέδωσε στο πυρ των κεραυνών του.

Εξαπέλυσεν εναντίον των την τιμωρό οργή της αγανακτήσεώς του, θυμό και οργή και θλίψιν, δεινά φοβερά, τα οποία έστειλε με εξολοθρευτάς αγγέλους.

Αφήκε να εκδηλωθή ασυγκράτητος η οργή του, δεν ελυπήθη την ζωήν των και δεν προφύλαξε αυτούς από τον θάνατον και αυτά ακόμη τα κατοικίδια ζώα των τα συνέκλεισεν μέσα εις τας παγίδας του θανάτου και της καταστροφής.

Εκτύπησε με θάνατον όλα τα πρωτότοκα της γης Αιγύπτου· αυτά που αποτελούν την απαρχήν των πόνων της τεκνοποιΐας στους οίκους των Αιγυπτίων, των απογόνων αυτών του Χαμ.

Ανέλαβε δε ο Κύριος ως στοργικός ποιμήν τον ισραηλιτικόν λαό, ωσάν πρόβατά του, και τα ωδήγησεν ως ιδικόν του ποίμνιον δια μέσου της ερήμου.

Αυτός τους οδήγησε, τους ενέπνευσε ελπίδα και θάρρος, ώστε εκείνοι δεν δείλιασαν κατά την διάβασιν της Ερυθράς Θαλάσσης. Τους δε εχθρούς των τους σκέπασε με θάρρος, ώστε εκείνοι δεν εδειλίασαν κατά την διάβασιν της Ερυθράς Θαλάσσης. Τους δε εχθρούς των τους σκέπασε και τους έπνιξε η θάλασσα

Τους εισήγαγε κατόπιν εις την γην της Επαγγελίας, εις την οποίαν υψώνεται το όρος Σιών το άγιον, προς λατρείαν αυτού, το όρος αυτό το οποίον κατέκτησε η παντοδύναμος δεξιά του.

Εδίωξε εμπρός από αυτούς τα ειδωλολατρικά έθνη και μοίρασε την χώρα εκείνων εις αυτούς με σχοινί καταμετρήσεως· και εκεί όπου προηγουμένως κατοικούσαν οι λαοί εκείνοι, εγκατέστησε τας φυλάς του Ισραήλ.

Αυτοί όμως έθεσαν υπό δοκιμασία τον Θεόν, παρεπίκραναν και εξώργισαν τον Υψιστον, και τας εντολάς αυτού δεν τήρησαν.

Απομακρύνθηκαν από αυτόν, ηρνήθησαν και παρέβησαν τας εντολάς του, όπως και οι πρόγονοί των, και έγιναν ωσάν το στρεβλό τόξο, που δεν ρίπτει με ευθυβολίαν.

Τον εξόργισαν με την ειδωλολατρία των επάνω εις τα όρη. Προεκάλεσα την ζηλοτυπίαν του με τα γλυπτά είδωλα, που ελάτρευαν εκεί.

Ο Κύριος ήκουσε τας ειδωλολατρικάς αυτών προσευχάς, απέστρεψεν από αυτούς το βλέμμα του, δια να μη τους βλέπει, και παρέδωσε εις εξουθένωσαν και καταφρόνησιν μεγάλη τον ισραηλιτικό λαό.

Απώθησε και εστέρησε την πόλιν Σηλώμ από την προστασία του, την οποίαν πόλιν ο ίδιος είχε εκλέξει, δια να εγκατασταθή μεταξύ των ανθρώπων η Σκηνή του Μαρτυρίου του.

Παρέδωσε εις τα χέρια των εχθρών των, στους Φιλισταίους, την δύναμίν των, όπως επίσης και το λαμπρό των στόλισμα, δηλαδή την Κιβωτόν του Μαρτυρίου.

Αφήκε να περικυκλωθή ο λαός του από εχθρούς, οι οποίοι κρατούσαν γυμνή την ρομφαίαν, και γύρισε αλλού το βλέμμα του, όταν αυτοί, η περίφημος κληρονομία του, εσφάζοντο.

Τους νεαρούς υιούς των κατέφαγε το πυρ του πολέμου, τας θυγατέρας δε παρθένους των, όταν ωδηγούντο εις αιχμαλωσία και εξευτελισμό, δεν ευρέθη κανείς να τας πενθήσει.

Οι ιερείς των έπεσαν εν στόματι ρομφαίας, και τας χήρας των σφαγιασθέντων ανδρών δεν ευρέθη κανείς να τας παρηγορήση και να κλαύση μαζί των.

Αλλά ο μακρόθυμος Κύριος ηγέρθη από την φαινομενική απραξία του, όπως εγείρεται ο εξυπνών από τον ύπνο του, όπως ο γίγας που συνέρχεται από την μέθη του.

Και κτύπησε τους εχθρούς του, τους έτρεψε πανικόβλητους εις φυγή και έδωκεν εις αυτούς αιωνία καταισχύνην με την ταπεινωτική ήττα των.

Αλλά και απεμάκρυνεν από την προστασίαν του τους απογόνους του Ιωσήφ, έπαυσε να έχει ως εκλεκτή ηγεμονεύουσαν φυλήν τους Εφραιμίτας.

Αλλά εξέλεξεν ως άρχουσαν φυλήν την φυλήν του Ιούδα και ως τόπον ιερόν του το όρος Σιών, το οποίον ιδιαιτέρως ηγάπησεν.

Εκεί ηυδόκησεν ο Κύριος και οικοδομήθη το θυσιαστήριόν του, ισχυρότατο όπως ο μονόκερως. Εις την γην της Παλαιστίνης στερέωσε αιωνία την φυλή του Ιούδα.

Ο Κύριος εξέλεξε ως βασιλέα τον δούλον του Δαυίδ και τον επήρε από τα κοπάδια των προβάτων.

Τον επήρε από εκεί, που ακολουθούσε τα ετοιμόγεννα πρόβατα, και τον έβαλε να κυβερνά και να καθοδηγή τους δούλους του, τους απογόνους του Ιακώβ, τους Ισραηλίτας, οι οποίοι είναι ιδική του κληρονομία.

Ο Δαυίδ κυβέρνησε πράγματι αυτούς με άδολο καρδίαν και τους καθοδήγησε στον δρόμο του Θεού και της ασφαλείας με τα πλήρη συνέσεως έργα του.

ΕΓΩ ΔΕ ΕΝ ΤΩ ΠΛΗΘΕΙ ΤΟΥ ΕΛΕΟΥΣ ΣΟΥ ΕΙΣΕΛΕΥΣΟΜΑΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΙΚΟΣ ΣΟΥ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΩ ΠΡΟΣ ΝΑΟΝ ΑΓΙΟΝ ΣΟΥ ΕΝ ΦΟΒΩ ΣΟΥ.

ΨΑΛΜΟΣ 5

Ο ΜΟΝΑΧΟΣ ΜΕ ΤΟ ΨΑΛΤΗΡΙ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ.

Μεγαλόσχημος μοναχός Ιουβενάλιος Μπιρσάν Μοναστήρι Σλάτινα (1878-1968)

Γεννήθηκε στην κοινότητα Μαλίνι της επαρχίας Σουτσεάβας. Το 1923 ήλθε στο μοναστήρι Σλάτινα να γίνει μοναχός. Μέσα στην ψυχή του είχε ανάψει ό πόθος για τον Θεό. Στο βάπτισμα του επήρε το όνομα Ιωάννης.

Μετά από δύο χρόνια έκάρη μοναχός με το νέο όνομα Ίουβενάλιος. Άφ' ότου έγινε μοναχός, δεν δοκίμασε κρέας στην ζωή του. Ενώ γάλα και τυρί έτρωγε μόνο κάθε Σάββατο και Κυριακή. Τις άλλες ήμερες έτρωγε μόνο μία φορά την ήμερα, μετά τον Εσπερινό. Συνήθως έτρωγε λαχανικά, πατάτες και φρούτα. Λαδερό φαγητό δοκίμαζε Σάββατα και Κυριακές. Ζάχαρη δεν δοκίμασε στην ζωή του παρά μόνο μέλι.

Καθημερινή του υποχρεωτική ενασχόλησης ήτο ή ανάγνωσης του βιβλίου των Ψαλμών. Το βράδυ δεν έτρωγε, εάν πρώτα δεν είχε τελειώσει το Ψαλτήριο. Άρχιζε να το διαβάζει από το πρωί και το απόγευμα στις 4-5 το τελείωνε.

Ήτο μεγάλος αγωνιστής. Αγωνιζόταν να υποτάξει το σώμα στο πνεύμα. Γι' αυτό εκοιμάτο 3-4 ώρες την νύκτα. Το κρεβάτι του αποτελείτο από μία σανίδα χωρίς στρώμα. Είχε μόνο μία λεπτή κουβέρτα για να μη φαίνεται το σανίδι. Αντί για προσκέφαλο έβαζε μία πέτρα, την οποία σκέπαζε με την πετσέτα του προσώπου του, για να μη φαίνεται. Έτσι περίπου αγωνίσθηκε 50 έτη, χωρίς να αλλάξει σχεδόν σε τίποτε την μοναχική του τάξι. Την ίδια τάξι κράτησε και στις ακολουθίες της εκκλησίας. Μαρτυρούν οι Πατέρες, πού έζησαν τόσα χρόνια μαζί του, ότι ουδέποτε τον είδαν να απουσιάζει από τον όρθρο και την Θεία Λειτουργία στην εκκλησία. Επιθυμούσε να παραμένει μέσα στην εκκλησία για να συνομιλεί συνεχώς με τον Χριστό.

Ό π. Ίουβενάλιος δεν ήτο ψάλτης, ούτε λειτουργός στο Θυσιαστήριο, ούτε γνώριζε το τυπικό των ακολουθιών. Όμως ήτο μεγάλος αγωνιστής και εργάτης της νοεράς προσευχής. Προσευχόταν πάντοτε, στο κελί, στο διακόνημα, στην εκκλησία. Απέφευγε τούς ανθρώπους, τούς συγγενείς του και τούς επισκέπτες της Μονής, για να μη κοπή το νήμα των θείων νοημάτων πού αισθανόταν από την προσευχή. Καθημερινά φαινόταν ότι ή ψυχή του ήτο γεμάτη από ειρήνη, ό νους του καθαρός και το πρόσωπο του φωτεινό, διότι στην καρδιά του είχε ένθρονισθή το Άγιο Πνεύμα, πού του έδιδε χαρά, ησυχία και θεία παρηγοριά.

Στην εκκλησία προσευχόταν συχνά γονατιστός. Ποτέ δεν αποκοιμήθηκε μέσα στην εκκλησία. Ό νους του ήτο άγρυπνος και ή σκέψης του καθαρή. Τον ενοχλούσαν πολύ οι δαίμονες, χωρίς όμως να επιτύχουν κάποια νίκη εναντίον του, διότι τούς εδίωκε με την προσευχή και τούς ταπεινούς στοχασμούς του. Ολίγοι μοναχοί των ήμερων μας είχαν την ταπείνωση αυτού του μονάχου. Θεωρούσε τον εαυτό του ότι ήτο άξιος της οργής του Θεού. Πάντοτε ενθυμείτο τον θάνατο και την φοβερή κρίσι. Πάντοτε κατηγορούσε τον εαυτό του. Ενθυμείτο τα αμαρτήματα του. Δεν δεχόταν στο νου του καμία κακή σκέψη για κάποιον άλλο και δεν κατέκρινε τούς άλλους αδελφούς. Με αυτά τα πνευματικά του αγωνίσματα είχε πάντοτε την χαρά στο πρόσωπο του, την πραότητα και την φωτεινότητα.

Κάθε Παρασκευή εξομολογείτο στον πνευματικό του και την Κυριακή κοινωνούσε των Άχραντων Μυστηρίων. Οι αδελφοί τον ρωτούσαν:

-Πάτερ Ίουβενάλιε, γιατί τρέχεις στο κελί σου κάθε φορά πού σε συναντάμε;

-Με περιμένει το Ψαλτήρι και δεν ημπορώ να το αφήσω μόνο του.

-Πες μας ένα ωφέλιμο λόγο, πάτερ.

-Συγχωρήσατε με, Πατέρες, είμαι άνθρωπος αμαρτωλός. Έρωτήστε τούς πνευματικούς σας Πατέρες.

Επί 25 χρόνια διακόνησε ό π. Ίουβενάλιος στην εκκλησία σαν δεύτερος διακονητής. Στην εκκλησία έμπαινε πρώτος και έφευγε τελευταίος. Είχε μεγάλη φροντίδα για τα καντήλια, τις εικόνες, τα κεριά. Τούς ιερείς τους σεβόταν. Τούς έκανε υπακοή και δεν ήθελε να λυπήσει κανέναν.

-Είναι μεγάλη αμαρτία να λειτουργεί ό ιερεύς με ταραχή πού προήλθε από εκείνον ή από άλλον μοναχό.

Κατόπιν διακόνησε το μοναστήρι του σαν προσφοράρης επί 12 χρόνια. Και εδώ έδειξε την ίδια φροντίδα, προσοχή και επιδεξιότητα.

Ένα άλλο διακόνημα του ήτο να κάνη τα κόλλυβα της Μονής για τούς νεκρούς και τις μνήμες των Αγίων. Επί 19 χρόνια ασχολείτο με την προετοιμασία του σιταριού. Το έπλενε, το στέγνωνε, το έσπαζε και μετά το έβραζε.

Την νύκτα, όταν οι άλλοι Πατέρες εκοιμούντο, ό π. Ίουβενάλιος στούμπιζε το σιτάρι για να μη τον πιάνει ό ύπνος στο κελί του.

-Τί θόρυβος ακούγεται, πάτερ Ίουβενάλιε, την νύκτα στο κελί σου; Τον ερωτούσαν ενίοτε οι Πατέρες.

-Συγχωρέστε με, Πατέρες, όταν οι οφθαλμοί μου βαραίνουν από τον ύπνο, τότε αφήνω την ανάγνωση του Ψαλτηρίου και κτυπώ το σιτάρι για τα κόλλυβα. Μετά συνεχίζω το Ψαλτήρι. Οι Άγιοι για τούς οποίους φτιάχνω τα κόλλυβα, θα προσεύχονται στον θεό για την ψυχή μου και θα φύγει ό ύπνος και οι νοητοί εχθροί από μένα.

Αλλά το πιο αγαπητό διακόνημα του π. Ίουβεναλίου ήτο να κτυπά τις καμπάνες. Επί 50 περίπου χρόνια, αυτός έτρεχε «βολίδα», παρά την προχωρημένη του ηλικία στα γεράματα του, ημέρα και νύκτα για τις καμπάνες, τον κόπανο και τα σιδεράκια, προκειμένου να κατέβουν στις ακολουθίες οι Πατέρες.

Το έτος 1949 ό π. Ίουβενάλιος έκάρη μεγαλόσχημος μοναχός. Από τότε άρχισε ν' αγωνίζεται περισσότερο στην προσευχή, στην νηστεία και στην σιωπή όλη την ήμερα.

-Πάτερ Ίουβενάλιε, γιατί ή όσιότης σου, μας αποφεύγεις; τον ρωτούσαν οι Αδελφοί.

-Δεν γνωρίζετε ότι, όταν κάποιος γίνει μεγαλόσχημος μοναχός, δεν του επιτρέπεται να λέγει περισσότερες από επτά λέξεις την ήμερα; Δηλαδή: «Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με»;

Ό π. Ίουβενάλιος δεν ήτο πρόθυμος να δίνη συμβουλές στους άλλους. Όμως τούς δίδασκε με την παρουσία του, την προσευχή του και το παράδειγμα της ζωής του.

Κάποια φορά είχαν συγκεντρωθεί πολλοί αδελφοί σ' ένα μπαλκόνι και συζητούσαν. Επήγε εκεί ό π. Ίουβενάλιος και άρχισε να λέγει την ευχή: «Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με». Παράλληλα έκαμε σε κάθε ευχή και τον σταυρό του με μία μικρή μετάνοια. Αμέσως οι αδελφοί σιώπησαν, ντροπιάστηκαν και αναχώρησαν έκαστος για το κελί του.

Άλλη φορά είδαν τον Γέροντα λυπημένο εκεί στην αυλή.

-Γιατί σήμερα είσαι στενοχωρημένος, πάτερ Ίουβενάλιε;

-Πώς να μην είμαι στενοχωρημένος; Σήμερα έκοβα το χόρτο στο λιβάδι και ακόμη δεν έχω τελειώσει το Ψαλτήρι. Αλλά δεν θα φάω μέχρι να το τελειώσω.

Συχνά ό διάβολος του προξενούσε στο κελί του πειρασμούς την ώρα της προσευχής. Κάποια φορά έφερε ό Γέροντας μία λεκάνη νερό για να πλυθεί. Αλλά την ώρα πού διάβαζε το Ψαλτήρι, ό διάβολος έχυσε όλο το νερό της λεκάνης επάνω του για να τον ταράξει. Άλλη φορά του έσβηνε το καντήλι, του έκρυβε το κομποσκοίνι, του έκλεινε το βιβλίο των Ψαλμών, του αναποδογύριζε το σκαμνί του, και άλλα παρόμοια του έκαμνε. Αλλά ό καλός αγωνιστής του Χριστού δεν έταράζετο, γνωρίζοντας τις πονηρίες του διαβόλου. Μόνο πολλές φορές τον μάλωνε, όταν ήταν μόνος του την νύκτα στο κελί του.

-Με ποιόν συνομιλούσες την νύκτα, πάτερ Ίουβενάλιε;

-"Εεε, λογομαχούσα με τον πονηρό, διότι τώρα τελευταία με επισκέπτεται συχνά.

Το καλοκαίρι του 1968, αναχώρησε για την αιώνια ανάπαυση, και έτσι λυτρώθηκε από τούς δεσμούς του σώματος, από τον κόσμο και τον διάβολο. Έκοιμήθη με θαυμαστό τρόπο. Δεν αρρώστησε καθόλου. Πάντοτε ήτο έτοιμος και περίμενε την ώρα αυτή.

Την ήμερα εκείνη πού έφυγε, ήτο γονατιστός στο κελί του και διάβαζε το Ψαλτήριο. Έξανα το πρόσωπο του έλαμψε και τότε παρέδωκε την ψυχή του στα χέρια του Θεού. Μερικοί πατέρες είδαν από το παράθυρο ένα φώς μέσα στο κελί του και, όταν μπήκαν μέσα, τον εύρισκαν πεθαμένο, γονατιστό και με το κεφάλι του στο βιβλίο των ψαλμών.

Μ' αυτό τον τρόπο αγωνίσθηκε και μετώκησε στην αιωνιότητα ό γέροντας Ίουβενάλιος, ό καμπανάρης του μοναστηρίου Σλάτινα.

ΒΙΒΛ. ΟΣΙΑΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ ΡΟΥΜΑΝΙΚΟΥ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΥ. "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"