Ο ΘΕΌΣ ΔΙΆ ΤΟΎ ΜΩΥΣΈΩΣ ΧΕΙΡΟΤΟΝΕΊ

 

ΨΑΛΩ ΤΩ ΘΕΩ ΜΟΥ ΕΩΣ ΥΠΑΡΧΩ. ΨΑΛΜΟΣ 18. ΣΤΙΧΟΣ 7.

ΨΑΛΩ ΤΩ ΘΕΩ ΜΟΥ ΕΩΣ ΥΠΑΡΧΩ. ΨΑΛΜΟΣ 18. ΣΤΙΧΟΣ 7.

7 Ἀπ' ἄκρου τοῦ οὐρανοῦ ἡ ἔξοδος αὐτοῦ, καὶ τὸ κατάντημα αὐτοῦ

ἕως ἄκρου τοῦ οὐρανοῦ, καὶ οὐκ ἔστιν ὃς ἀποκρυβήσεται τῆς θέρ

μης αὐτοῦ.

Ὁ στίχος ἀναφέρεται στὸν αἰσθητὸ ἥλιο καὶ στὴν ἡμερήσια διαδρομή

του, ἀλλὰ τροπολογεῖται στὸν νοητὸ ἥλιο. Ἤδη ὁ Μέγας Αθανάσιος και

νει αὐτὴ τὴν ἀναγωγή, καὶ τὸν ἀκολουθοῦν ὅλοι σχεδὸν οἱ μετέπειτα

ἑρμηνευτές. Σύμφωνα μὲ αὐτὴ τὴν προσέγγιση, πρόκειται γιὰ ἕναν καὶ

κρυμμένο στίχο, προφητικὸ στίχο, ποὺ μᾶς περιγράφει τὴ διαδρομὴ τοῦ

Χριστοῦ, ἀπὸ τὸ σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ, μέχρι τὸ σπήλαιο τοῦ Γολγοθά

Ὁ Χριστὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ ἀνατέλλει στὴ Βηθλεὲμ καὶ δύει στὸν τάφο.

Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ ἔπειτα ἡ αἰώνια παρουσία του θερμαίνει τοὺς πάντες – καὶ

αὐτοὺς ποὺ τὸν ἀποδέχονται καὶ αὐτοὺς ποὺ δὲν τὸν ἀποδέχονται.

Ανοίγω πάλι μιὰ παρένθεση ἐδῶ: Πολλὲς φορὲς σχολιάζουμε, εἴτε

ἀντλώντας ἀπὸ ἱερὰ κείμενα εἴτε ἀπὸ τὴν ὑμνολογία μας, τὸ θέμα τῆς

κρίσεως, ἤ, μὲ ἄλλη διατύπωση, τὸ θέμα «Χριστὸς κριτής». Παρασυ-

ρόμαστε ἀπὸ μία δικανικὴ ἀντίληψη ποὺ ἔχουμε περὶ δικαίου, ποὺ ὑποκρύπτει καὶ συναλλαγὴ καὶ ἀνταλλαγή, μιὰ φυσικὴ διάσταση ποὺ ἐνυπάρχει στὸν ἄνθρωπο.

 Δὲν καταλαβαίνουμε ὅτι ὁ Χριστὸς ἔχει ὁριστεῖ

ἀπὸ τὸν Πατέρα κριτὴς τοῦ κόσμου, καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μᾶς προσάγει σ᾽ αὐτὸν ὡς κριτὴ τοῦ κόσμου, χωρὶς αὐτὸ νὰ σημαίνει ὅτι ὁ Χριστὸς κρίνει. Ὅπως λέει ὁ ἴδιος, δὲν ἦρθα γιὰ νὰ κρίνω, ἀλλὰ γιὰ νὰ σώσω.

Ὡστόσο εἶναι κριτής. Τί σημαίνει εἶναι κριτής; 

Σημαίνει ὅτι ἡ παρουσία

του γεννάει κρίση, ἡ ἴδια ἡ παρουσία του δημιουργεῖ τὴν κρίση. Τί ἐννοῶ

μὲ αὐτό; Σ' αὐτὴ τὴ χαριτωμένη παραβολὴ τῆς μελλούσης κρίσεως, ποὺ

μᾶς παραδίδει ὁ Χριστός, ἔρχονται οἱ ἄνθρωποι σ᾽ αὐτὸν καὶ τοὺς λέει,

ἐσεῖς θὰ πᾶτε ἀπὸ δῶ, γιατὶ κάνατε αὐτὸ κι αὐτό, μὲ τιμήσατε κλπ., κα

ἐσεῖς θὰ πᾶτε ἀπὸ κεῖ, γιατὶ δὲν μὲ τιμήσατε κλπ. Ἂν προσέξουμε ὅμως,

ὅταν ἔρχονται οἱ ἄνθρωποι σ᾽ αὐτόν, ἔρχονται ὡς πρόβατα ἢ ὡς ἐρίφια.

Δὲν ἀποφασίζει ὁ Χριστὸς ποιὸς εἶναι τὸ πρόβατο καὶ ποιὸς εἶναι τὸ ἐρίφιο, ποιὸς εἶναι ὁ δίκαιος καὶ ποιὸς εἶναι ὁ ἄδικος. Ἡ παρουσία του ἀποκαλύπτει ποιὸς εἶναι ὁ καθένας, αὐτὸς ποὺ εἶναι μὲ τὸν Χριστό, αὐτὸς

ποὺ εἶναι χωρὶς τὸν Χριστό. Αὐτὴ εἶναι ἡ κρίση.

Επομένως, αὐτὴ ἡ διαδρομὴ τοῦ αἰσθητοῦ ἡλίου ἀνάγεται ἀπὸ ὅλους. 

τοὺς ἑρμηνευτὲς στὴ διαδρομὴ ἑνὸς νοητοῦ ἡλίου, τοῦ ὁποίου κανεὶς δὲν

μπορεῖ νὰ ἀποφύγει τὴ θερμότητα (οὐκ ἔστιν ὃς ἀποκρυβήσεται τῆς θέρμης αὐτοῦ). Καὶ ἡ θέρμη εἶναι φῶς. Κατὰ τὸν ἅγιο Μάξιμο τὸν Ὁμολογητή, ἡ ὥρα τῆς κρίσεως εἶναι ὥρα ἑνώσεως μὲ τὸν Θεό, μὲ τὸν Χριστό.

Ὅλοι θὰ ἑνωθοῦν μὲ τὸν Χριστό. Αὐτὴ ἡ ἕνωση γιὰ ὅσους εἶναι δίκαιοι

θὰ εἶναι πηγὴ χαρᾶς, γιὰ ὅσους εἶναι ἄδικοι θὰ εἶναι πηγὴ βασάνου.

Στὸ συναξάρι τῆς Κυριακῆς τῆς Ἀπόκρεω, ποὺ διαβάζεται ἡ περικοπὴ τῆς παραβολῆς τῆς μελλούσης κρίσεως (Ματθ. 25,31 -46), γραμμένο ἀπὸ τὸν πατριάρχη Κάλλιστο Ξανθόπουλο, μαθητὴ τοῦ ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, διαβάζουμε μεταξὺ

ἄλλων:... ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ

[ ] οἴεται (= νομίζει, πιστεύει) τρυφὴν μὲν καὶ βασιλείαν οὐρανῶν εἶναι

τὴν μετὰ Θεοῦ τῶν Ἁγίων συνδιαγωγὴν καὶ τὴν ἐσομένην ἐκείνοις ἔλλαμψιν διηνεκῆ καὶ ἀνάβασιν, βάσανον δὲ καὶ σκότος καὶ τὰ τοιαῦτα,

τὸν ἀπὸ Θεοῦ μακρυσμόν. Αὐτὸ μόνον: συνδιαγωγὴ μετὰ τοῦ Θεοῦ, ἢ

μακρυσμὸς ἀπὸ τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἐπιλογὴ εἶναι δική μας.

Η ΣΚΗΝΗ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ ΠΡΟΕΙΚΟΝΙΣΗ ΤΗΣ ΚΑΙΝΟΔΙΑΘΗΚΗΚΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ

 

ΟΙ ΠΛΗΓΈΣ

 

The kingdom of heaven is like a man who sowed good seed in his field;

“The kingdom of heaven is like a man who sowed good seed in his field; but while men slept, his enemy came and sowed tares among the wheat and went his way.” (Matthew 13:24-25)

During our Lord’s time on earth, it was basically an agricultural society and people depended upon their crops. Therefore, this parable of Christ’s was easily understood by everyone. If an enemy purposely sowed weeds (tares) in his neighbors’ crop, this would have sabotaged the farmer’s efforts. And without modern weed killers, what would a farmer do in such a dilemma? 

Instead of tearing out the wheat with the tares, the landowner in this parable wisely waited until the harvest. After harvesting the whole field, the tares could be separated and burned, while the wheat would be saved in the barn.

This parable is the answer to why God allows the sinful and righteous to coexist in the world. God planted good seed, but the devil sowed in evil, and God in His wisdom will sort it all out in the end.

Fr. John

Οι προφητείες του Ιακώβ για τον Χριστό και τον αντίχριστο

 

 

Θυμάστε τα ονόματα των γιών του Ιακώβ; Πρωτότοκος ήταν ο Ρουβήμ, ακολούθησε ο Συμεών, τρίτος ήταν ο Λευί, τέταρτος ο Ιούδας, ενδέκατος ο Ιωσήφ ο Πάγκαλος και τα λοιπά.

 

Από ποιον από αυτούς έπρεπε να προέλθει ο Μεσσίας; Εννοείται από τον πρωτότοκο, τον Ρουβήμ. Όμως, ο Ρουβήμ είχε διαπράξει μια πολύ βαριά αμαρτία, με το να μολύνει το κρεβάτι του πατέρα του, καθώς είχε κοιμηθεί με την παλλακίδα του, την Βαλλά (Γεν. 35, 22). Αυτή η αμαρτία του στέρησε το δικαίωμα της πρωτοτοκίας. Ο δεύτερος και ο τρίτος, ο Συμεών και ο Λευί, είχαν προχωρήσει σε άγρια σφαγή απροστάτευτων κατοίκων της πόλης Συχέμ (Σχεμ), επειδή θέλησαν να εκδικηθούν για την τιμή της αδελφής τους, της Δείνας, που είχε υποστεί βιασμό σε αυτήν την πόλη. Και αυτοί στερήθηκαν του δικαιώματος να γίνουν προπάτορες του Χριστού εξαιτίας της σκληρότητάς τους.

 

Ο Ιακώβ βλέπει: στο λόφο που υψώνεται πάνω από το παρατημένο λατομείο, αμέσως πίσω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ, το νεαρό Λιοντάρι από τη φυλή του Ιούδα άπλωσε στον Σταυρό τα χέρια Του… Το Πανάχραντο Σώμα Του Το αποκαθηλώνουν από τον Σταυρό οι μαθητές Του, Τον πλένουν, Τον τυλίγουν σε σεντόνι… Οι γυναίκες με κλάματα Τον αλείφουν με αρώματα… Το Σώμα του Βασανισμένου Το φέρουν στον τάφο, Το τοποθετούν στο κρεβάτι που είχε λαξευτεί στο ασβεστολιθικό σπήλαιο, σε πεζούλι του λατομείου. Τον ενταφιάζουν και σφραγίζουν τον τάφο με βαρύ λίθο…

 

– Πλάγιασες κι εκοιμήθης, σαν λιοντάρι και σαν το μικρό του· να τον ξυπνήσει ποιός τολμά; (Γεν. 49: 9), – ψιθυρίζει με θλίψη ο γέροντας Ιακώβ. – Ποιος άλλος εκτός από τον Ίδιο τον Ύψιστο, θα αναστήσει τώρα τον Υιό Του;

 

Θα προσπεράσουμε τις μετέπειτα ευλογίες και τις προφητείες για τους άλλους γιούς του Ισραήλ. Θα σταματήσουμε μόνο σε έναν ακόμα από τους δώδεκα, στο γιο του Ιακώβ με το όνομα Δαν.

 

Η Γραφή δε μας λέει τίποτα το κακό για τον Δαν. Όμως, κοιτώντας το θλιμμένο πρόσωπο του γιού του, ο Ιακώβ-Ισραήλ προφητικά προβλέπει στους απογόνους του Δαν τον άνθρωπο της αμαρτίας, τον αντίχριστο, που είναι γραφτό να έρθει στους έσχατους καιρούς της ιστορίας της ανθρωπότητας.

 

– Ο Δαν θα είναι σαν φίδι μες στο δρόμο, – με δυσκολία μιλάει ο γέρος, σαν να μην πιστεύει ο ίδιος αυτά που μόλις του είχαν αποκαλυφθεί από τον Θεό, – σαν έχιδνα στο μονοπάτι, που δαγκώνει τις φτέρνες του αλόγου κι ο καβαλάρης πέφτει πίσω ανάποδα. (Γεν. 49: 17).

 

Έσχατοι καιροί της ιστορίας της ανθρωπότητας… Στον θρόνο, στο βασιλικό πρόναο του ανακατασκευασμένου Ναού της Ιερουσαλήμ ανέβηκε γιος πόρνης, ο αντίχριστος, ο αδιάντροπος απατεώνας που κάνει μεγάλα θαύματα, ο Εβραίος από τη φυλή του Δαν. Οι Εβραίοι στην αρχή τον αναγνώρισαν ως τον δικό τους Μασσιάχ, όμως, στη συνέχεια, αφού διδάχτηκαν από τον προφήτη Ηλία, διαπίστωσαν ότι είναι σφετεριστής και ψεύτης και επαναστάτησαν εναντίον της εξουσίας του. Ο εξαγριωμένος αντίχριστος μαζεύει τους άρχοντες όλου του κόσμου και οδηγεί τα στρατεύματά τους στην Αγία Γη, για να τιμωρήσει τους επαναστατημένους εναντίον του Εβραίους… Η κοιλάδα του Ιεσραέλ δονείται από τις εκρήξεις και το θόρυβο, η κοιλάδα του Αρμαγεδδών τρέμει από τις κραυγές των τραυματισμένων…

 

Και το άσπρο κεφάλι του Ιακώβ γέρνει ξανά πάνω στο μαξιλάρι και εξαντλημένος ψιθυρίζει:

 

– Τη σωτηρία μου από σένα περιμένω, Κύριε! (Γεν. 49: 18).

 

Ευγένιος Αμπντουλλάεβ

Μετάφραση για την πύλη gr.pravoslavie.ru: Αναστασία Νταβίντοβα

 

Pravoslavie.ru

 

7/11/2023

(ΕΞΟΔΟΣ) ΑΣΥΛΙΑ, ΚΑΤΑΛΗΨΙΕΣ ΚΑΙ ΞΥΛΟΔΑΡΜΟΙ

 

(ΕΞΟΔΟΣ) Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΔΟΥΛΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 

(ΕΞΟΔΟΣ) ΟΙ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΑΣ ΚΑΘΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΟ ΠΩΣ ΤΟ ΗΘΟΣ ΜΑΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΗΘΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 

ΛΥΧΝΟΣ TV- ΛΥΧΝΟΣΤΑΤΗΣ: ΔΕΝ ΧΑΜΗΛΩΝΕΙ Ο ΑΘΩΝΑΣ- ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΣ Ο κ. ΝΩΝΤΑΣ ΣΚΟΠΕΤΕΑΣ

 

(ΕΞΟΔΟΣ) ΟΙ 6 ΗΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΤΙΣ ΑΠΕΚΑΛΥΨΕ Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ

 

ΙΩΣΉΦ Ο ΠΆΓΚΑΛΟΣ.

Ιωσήφ ο Πάγκαλος

Στην έναρξη  της  Μεγάλης εβδομάδας και συγκεκριμένα στον Όρθρο της Μεγάλης Δευτέρας, η Εκκλησία μας παρουσιάζει τη μορφή του Παγκάλου Ιωσήφ. «Τη αγία και Μεγάλη Δευτέρα, μνεία ποιούμεθα του μακαρίου Ιωσήφ του Παγκάλου», μας θυμίζει το ιερό βιβλίο του Τριωδίου. Και τούτο γιατί οι θειότατοι Πατέρες της Εκκλησίας που με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος ερμήνευσαν την Αγία Γραφή, χαρακτηρίζουν τον Ιωσήφ, τον υιό του Ιακώβ, ως τον τύπο του Χριστού. Γι΄ αυτό ο Άγιος Ανδρέας Επίσκοπος Κρήτης στον Κανόνα που ψάλλεται στην Ακολουθία του Αποδείπνου το εσπέρας της Κυριακης των ΒΑΐων γράφει : «Την εικονα του Δεσπότου υπογρτάφων Ιωσήφ λάκκω κατατίθεται, απεμπολείται υπό των συγγόνων, πάντα υπομένει ο αοίδιμος εις τύπον όντως Χριστού»1.

1. Χαρακτηριστικό γνώρισμα του παγκάλου Ιωσήφ ήταν ο ενάρετος βίος του, «καθάπερ αδάμας καθαρός», γράφει γι’ αυτόν ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος2. Αυτήν την καθαρότητα της πολιτείας του την κράτησε σε όλη του τη ζωή και μάλιστα σε εξαιρετικά δύσκολες στιγμές εξαιτίας της γυναικός του Πετεφρή. Προτίμησε τη φυγή παρά την αμαρτία.

– Αν ο Ιωσήφ ονομάστηκε Πάγκαλος, ο Χριστός είναι «ο πάσης επέκεινα καθαρότητος»3, «ος αμαρτίαν ουκ εποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού»4.

2. Ένα δεύτερο χαρακτηριστικό στοιχείο της ζωής του του δικαίου Ιωσήφ ήταν η αγάπη που έτρεφε ο πατέρας του Ιακώβ, στο πρόσωπό του. «Ιακώβ δε ηγάπα τον Ιωσήφ παρά πάντας τους υιούς αυτού, ότι υιός γήρως ην αυτώ»5.

– Υιός αγαπητός κι ο Χριστός. Γι αυτό και κατά τον Βαπτισμό Του στα νερά του Ιορδάνου, ο Πατήρ εκλαλεί αυτήν την υιότητα και την αγάπη προς τον μονογενή Υιό Του. «Ούτος εστιν ο υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα»6.

3. Ο φθόνος, ο οποίος άπτεται και των αρίστων, κατά την έκφραση των Αγίων Πατέρων, έπληξε την προσωπικότητα του Ιωσήφ. Δεν τον φθόνησαν οι ξένοι, αλλά οι οικείοι του, και συγκεκριμμένα οι αδελφοί του. Το κείμενο της Αγίας Γραφής είναι αποκαλυπτικό : «Εμίσησαν αυτόν και ουκ ηδύναντο λαλείν αυτώ ουδέν ειρηνικόν»7.

– Αν εφθόνησαν τον Ιωσήφ οι αδελφοί του, τον Χριστό τον εφθόνησε ο μαθητής Του, ο οποίος έγινε και προδότης Του. Τον αρνήθηκε ο πρωτοκορυφαίος Απόστολός Του. Τον εγκατέλειψαν οι πάντες. Τον εφθόνησαν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι. Γι’αυτό και ο Ιερός Ευαγγελιστής Ματθαίος μάς υπενθυμίζει ότι δια φθόνον παρέδωκαν αυτόν : «ήδει γαρ ότι δια φθόνον παρέδωκαν αυτόν»8.

4. Επωλήθη ο Ιωσήφ αντί 20 χρυσών νομισμάτων9.

– Μα και ο Χριστός αντί τριάκοντα αργυρίων. Πόσο συγκλονιστικά είναι τα λόγια των ιερών υμνογράφων που θα ακουστούν στους Ιερούς Ναούς αυτές τις ημέρες! «Εις τριάκοντα αργύρια, Κύριε, και εις φίλημα δόλιον εζήτουν οι Ιουδαίοι αποκτείναι σοι, ο δε παράνομος Ιούδας ουκ ηβουλήθη συνιέναι»10. Και πάλι : «Έστησαν τα τριάκοντα αργύρια την τιμήν του τετιμημένου, ον ετιμήσαντο από υιών Ισραήλ»11.

5. Η φυλακή ήταν ο τόπος της διαμονής του Ιωσήφ στην Αίγυπτο, εξαιτίας της πονηρίας και της κακότητας της γυναικός του Πετεφρή.

– Μήπως και ο Χριστός δεν φυλακίστηκε και δεν δέχτηκε τους εμπτυσμούς και τους κολαφισμούς, προκειμένου να θεραπεύσει το τραύμα του Αδάμ και να καταργήσει «τον το κράτος έχοντα του θανάτου, τουτέστιν τον διάβολον»12;

6. Κι όταν ο Ιωσήφ φτάνει στην δόξα του και γίνεται αντιβασιλεύς της Αιγύπτου, όταν αναγνωρίζει τους αδελφούς του που φτάνουν ως απεσταλμένοι του πατρός του για να αγοράσουν, όχι μόνο τους συγχωρεί, αλλά και τους καταφιλεί συγχρόνως. «Και καταφιλήσας πάντας τους αδελφούς αυτού ,έκλαυσεν επ’ αυτούς»13.

– Λόγους αφέσεως και ικεσίας προς τον Άναρχο Πατέρα Του προσφέρει ο μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού την ώρα της Σταυρώσεως, υπέρ των σταυρωτών Του : «Πάτερ άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι»14.

7. Ο Ιωσήφ τρέφει τους αδελφούς του στην Αίγυπτο, τον καιρό του λιμού.

– Ο Άρτος ο εκ του ουρανού καταβάς, ο Χριστός, τρέφει με το σώμα Του και το αίμα Του το λαό Του και την κληρονομία Του. «Εγώ ειμί ο άρτος ο καταβάς εκ του ουρανού»15.

Να γιατί οι Πατέρες της Εκκλησίας θεωρούν τον Ιωσήφ ως προτύπωση του Κυρίου και γιατί τον θυμόμαστε στην αρχή της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος. Ως παρρησίαν έχων πολλήν εις την εν ουρανοίς Εκκλησίαν, ας πρεσβεύει στο μονογενή Υιό του Θεού, για να αποκτήσουμε κι εμείς την καθαρότητα και το μεγαλείο της αρετής του. «Δι’ υπομονής να τρέχομεν», όπως εκείνος, «τον προκείμενον ημίν αγώνα»16, εξαγοραζόμενοι τον καιρό της παρούσης ζωής. Κι όπως αυτός παρέμεινε αδούλωτος στην ψυχή, έτσι κι εμείς να παραμείνουμε αδούλωτοι στις κοσμικές επιθυμίες για να αποκομίσουμε τον στέφανον της αφθαρσίας. «Ο Θεός γαρ παρέχει τοις δούλοις αυτού στέφος άφθαρτον»17.

Ταις του Παγκάλου Ιωσήφ πρεσβείες, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Του Μητροπολίτου Καστορίας κ.κ. Σεραφείμ

(ΕΞΟΔΟΣ) Η ΔΙΑΒΑΣΗ ΤΗΣ ΕΡΥΘΡΑΣ ΚΑΙ Η ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ ΜΑΣ

Η εικόνα της Θεοτόκου είναι αφόρητη για τους διαβόλους. Ο διάβολος μισεί το όνομά της. Επομένως, αυτό το όνομα είναι σωτήριο για εμάς.

Η εικόνα της Θεοτόκου είναι αφόρητη για τους διαβόλους.  Ο διάβολος μισεί το όνομά της.  Επομένως, αυτό το όνομα είναι σωτήριο για εμάς.

 Μητέρα του Θεού μας προστάτεψε από κάθε κακό σε αυτόν τον κόσμο: από πειρασμούς, κακά πνεύματα, κακούς ανθρώπους, ασθένειες, άσχημα όνειρα, βαριές σκέψεις, κατάρες και μάγους, από όλους τους γνωστούς και άγνωστους εχθρούς!  ΑΜΗΝ.

ΑΝΑΦΈΡΕΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΌΣ

Ο Αδάμ έζησε στον Παράδεισο για 700 χρόνια.  Συνολικά, η ζωή του ήταν 930 χρόνια.  Κατά τον θάνατό του, ήρθε ο Άγιος Αρχάγγελος Ουριήλ και τον ρώτησε, Αδάμ, πώς σου φάνηκε η ζωή σου στη γη;  Κοιτάξτε , Κύριε, σαν να μπήκα από τη μια πόρτα και να βγήκα από την άλλη!» Στον Παράδεισο, ο Αδάμ μύριζε σαν τον βασιλιά όλης της δημιουργίας.  Όλα τα ζώα ήρθαν και τον προσκύνησαν.  Έδωσε ονόματα σε όλα τα έμβια όντα.  Μετά την πτώση έχασε αυτή την ιδιαίτερη μυρωδιά από τον Θεό, ήταν θεός των πλασμάτων, και τα ζώα δεν τον αναγνώριζαν πλέον ως αφέντη τους και μάλιστα έγιναν εχθρικά μαζί του, έτοιμα να τον ξεσκίσουν.  Οι άγιοι άνθρωποι λαμβάνουν αυτή τη μυρωδιά και η σχέση τους με τα ζώα μοιάζει με αυτή του Αδάμ πριν από την πτώση.  Εκατό χρόνια έκλαιγε στην Πύλη του Ουρανού και έκανε βαριά μετάνοια.  Ο Άγιος Αρχάγγελος Ουριήλ ήρθε να τον παρηγορήσει, λέγοντάς του ότι μετά από 5508 χρόνια θα γεννηθεί ο Σωτήρας, ο Μεσσίας που θα τον καθαρίσει από την αμαρτία του.  Στη γη δούλεψε σκληρά, καθώς τον είχαν καταραστεί.  Αγκάθια, βελανίδια, δεν είχαν εργαλεία, ο Άγιος Αρχάγγελος Ουριήλ τους έμαθε τι να κάνουν, τους έμαθε να προσεύχονται στην ανατολή του ηλίου, τους έμαθε να γράφουν. Όταν ο Άβελ πέθανε στα χέρια του αδελφού του Κάιν, δεν ήξεραν τι να κάνουν με τον σώμα γιατί μύριζε .  Ο Άγιος Αρχάγγελος Ουριήλ τους έμαθε επίσης να τον θάψουν.  Η Εύα γέννησε 50 ζευγάρια παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι.  Μετά τον Άβελ γεννήθηκε ο Σεθ που έμοιαζε με τον Άβελ, καλός και όμορφος, ως παρηγοριά γιατί οι γονείς του έκλαιγαν σιωπηλά για τον Άβελ.  Ο Σεθ μεταφέρθηκε στον ουρανό από τον Άγιο Αρχάγγελο Ουριήλ και διδάχθηκε την αστρονομία, την κίνηση των πλανητών.  Πολλά μυστικά του αποκαλύφθηκαν.  Ήταν ένας δίκαιος και θεοσεβούμενος άνθρωπος.  Από το 14ο ζευγάρι των διδύμων του Αδάμ και της Εύας προέρχεται η ρουμανική φυλή, Ζορ και Ζορίκα, με την οποία υπάρχει μεγάλο μυστήριο μέχρι σήμερα.  Θα τα δεις όλα.  Όταν έγινε ο ΚΑΤΑΚΛΗΣΜΟΣ ΤΟΥ ΝΩΕ, ο σκελετός του Αδάμ διασώθηκε επίσης με εντολή του Θεού.  Μετά τον κατακλυσμό, όταν οι γιοι του Δίκαιου Νώε χωρίστηκαν, ο καθένας πήρε ένα μέρος.  Ο Σιμ ο μεγαλύτερος γιος πήρε το κεφάλι του Αδάμ και πήγε στα μέρη της Ασίας σταματώντας στο σημερινό Ισραήλ.  Ο Ιάφεθ ο δεύτερος γιος κυβέρνησε την Ευρώπη και πήρε τον κορμό του Αδάμ, και ο Χαμ πήγε στην Αφρική και πήρε τα πόδια.  Το κεφάλι του Αδάμ ήταν ανήσυχο, βγήκε και πήδηξε στους δρόμους μέχρι που τον έθαψαν με πολλές πέτρες στον Γολγοθά.  Πάνω ήταν ο Σταυρός της Σταύρωσης του Σωτήρος και το Αίμα Του έρεε κατευθείαν πάνω του, ξεπλένοντας το αμάρτημά του της ανυπακοής προς τον Θεό.  Μάθετε λοιπόν στην εικονογραφία, δεν είναι κεφάλι νεκρού κάτω από τον Σταυρό του Σωτήρος, αλλά το κεφάλι του Αδάμ.  Αυτό είναι για όσους δεν ξέρουν.  Ο Αδάμ και η Εύα ήταν πολύ όμορφοι και ψηλοί.  Πολύ ψηλή.  Με τον καιρό το ανάστημα της ανθρωπότητας μειώθηκε λόγω αμαρτιών.  Η γέννηση των παιδιών θα ήταν διαφορετικα αν δεν είχαν πέσει στο αμάρτημα της ανυπακοής στον Θεό.  Στον Παράδεισο θα υπήρχε κάτι που θα μιλούσε με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος.  Οι άγιοι Πατέρες λένε ότι θα έλεγε μόλις «να κάνουμε αγόρι!» και θα είχε αγοράκι, χωρίς επώδυνη γέννα, μόνο με λόγια.  Όσο για το φίδι, ήταν πολύ περήφανος πριν δελεάσει.  Είχε χαίτη, πόδια... με 4 πόδια.  Όταν όμως ο Θεός το καταράστηκε, τα μπροστινά πόδια μπήκαν αμέσως μέσα, όπως φαίνεται ακόμα και σήμερα στο φίδι, και τα πίσω εξαφανίστηκαν.  Και σέρνεται σαν καταραμένο, δίνοντας ρίγη στην ανθρωπότητα ακόμα και σήμερα.  Μόνο η Μητέρα του Θεού, η Αυτοκράτειρα, συνέτριψε το κεφάλι του, μέσω της Γέννησης του Χριστού.

Το όνειρο του Ναβουχοδονόσορα και μια Βυζαντινή ερμηνεία του.

Το όνειρο του Ναβουχοδονόσορα και μια Βυζαντινή ερμηνεία του.

To Βιβλίο του Δανιήλ είναι ένα εσχατολογικό κείμενο που γράφτηκε στα Ελληνιστικά χρόνια 2ος αιώνας π.Χ.  Περιέχει το γνωστό όνειρο του Βασιλιά Ναβουχοδονόσορα με το άγαλμα του οποίου το κάθε μέρος αποτελείται από διαφορετικό μέταλλο και συμβολίζει/προφητεύει πέντε βασίλεια ή περιόδους κυριαρχίας.

Η αξία του μετάλλου μειώνεται σταδιακά από το πρώτο στο πέμπτο Βασίλειο. Χρυσό κεφάλι(Βαβυλώνα), Ασήμι (Πέρσες), (Χαλκός) Ελληνικός πολιτισμός, άρα ο σίδηρος είναι η Ρώμη. 

Για το πέμπτο Βασίλειο που είναι οι πατούσες του αγάλματος και αποτελούνται από εύθραυστο μίγμα σιδήρου και πηλού οι απόψεις διίστανται.

Ας επικεντρωθούμε λοιπόν στους Βυζαντινούς και συγκεκριμένα στον Κοσμά τον Ινδικοπλεύστη ο οποίος ζει στα χρόνια του Ιουστινιανού, μια εποχή όπου ακόμα η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία είναι πανίσχυρη και φαντάζει αδύνατο να χαθεί.  

Ο Κοσμάς λοιπόν δεν πείθεται πως η Ρώμη είναι το παρακμιακό βασίλειο από σίδηρο και με το δίκιο του αν αναλογιστεί κανείς τις κατακτήσεις του Βελισάριου, του Ναρσή και του Λιβέριου. Μιλάμε για μια εποχή όπου διαφαίνεται ολόκληρη η ανασύσταση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας συμπεριλαμβάνοντας και το δυτικό κομμάτι της.

O Kοσμάς λοιπόν ερμηνεύει το όνειρο ως εξής: Βαβυλώνα(χρυσό), Μηδία (Ασημένιο), Περσία (Χάλκινο), Μ.Αλέξανδρος(Σίδηρος), και οι Διάδοχοι (Σίδηρος με πηλό).

Η ανάλυση του Κοσμά βγάζει νόημα γιατί η εποχή των Διαδόχων ήταν πράγματι μια εντελώς ασταθής εποχή, και δεύτερον είναι και ένας υπαινιγμός ότι η βασιλεία των Ρωμαίων(Βυζαντινή αυτοκρατορία, Ρωμανία) θα συνέχιζε να υπάρχει μέχρι τη συντέλεια. 

*Στην εικόνα απεικονίζεται το όραμα. Στα εύθραυστα πόδια του αγάλματος πέφτει η πέτρα με την ονομασία Λόγος. Συμβολίζει την έλευση του Ιησού.

(ΕΞΟΔΟΣ) Ο ΘΕΟΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

 

Η ΜΗΤΈΡΑ