The kingdom of heaven is like a man who sowed good seed in his field;

“The kingdom of heaven is like a man who sowed good seed in his field; but while men slept, his enemy came and sowed tares among the wheat and went his way.” (Matthew 13:24-25)

During our Lord’s time on earth, it was basically an agricultural society and people depended upon their crops. Therefore, this parable of Christ’s was easily understood by everyone. If an enemy purposely sowed weeds (tares) in his neighbors’ crop, this would have sabotaged the farmer’s efforts. And without modern weed killers, what would a farmer do in such a dilemma? 

Instead of tearing out the wheat with the tares, the landowner in this parable wisely waited until the harvest. After harvesting the whole field, the tares could be separated and burned, while the wheat would be saved in the barn.

This parable is the answer to why God allows the sinful and righteous to coexist in the world. God planted good seed, but the devil sowed in evil, and God in His wisdom will sort it all out in the end.

Fr. John

Οι προφητείες του Ιακώβ για τον Χριστό και τον αντίχριστο

 

 

Θυμάστε τα ονόματα των γιών του Ιακώβ; Πρωτότοκος ήταν ο Ρουβήμ, ακολούθησε ο Συμεών, τρίτος ήταν ο Λευί, τέταρτος ο Ιούδας, ενδέκατος ο Ιωσήφ ο Πάγκαλος και τα λοιπά.

 

Από ποιον από αυτούς έπρεπε να προέλθει ο Μεσσίας; Εννοείται από τον πρωτότοκο, τον Ρουβήμ. Όμως, ο Ρουβήμ είχε διαπράξει μια πολύ βαριά αμαρτία, με το να μολύνει το κρεβάτι του πατέρα του, καθώς είχε κοιμηθεί με την παλλακίδα του, την Βαλλά (Γεν. 35, 22). Αυτή η αμαρτία του στέρησε το δικαίωμα της πρωτοτοκίας. Ο δεύτερος και ο τρίτος, ο Συμεών και ο Λευί, είχαν προχωρήσει σε άγρια σφαγή απροστάτευτων κατοίκων της πόλης Συχέμ (Σχεμ), επειδή θέλησαν να εκδικηθούν για την τιμή της αδελφής τους, της Δείνας, που είχε υποστεί βιασμό σε αυτήν την πόλη. Και αυτοί στερήθηκαν του δικαιώματος να γίνουν προπάτορες του Χριστού εξαιτίας της σκληρότητάς τους.

 

Ο Ιακώβ βλέπει: στο λόφο που υψώνεται πάνω από το παρατημένο λατομείο, αμέσως πίσω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ, το νεαρό Λιοντάρι από τη φυλή του Ιούδα άπλωσε στον Σταυρό τα χέρια Του… Το Πανάχραντο Σώμα Του Το αποκαθηλώνουν από τον Σταυρό οι μαθητές Του, Τον πλένουν, Τον τυλίγουν σε σεντόνι… Οι γυναίκες με κλάματα Τον αλείφουν με αρώματα… Το Σώμα του Βασανισμένου Το φέρουν στον τάφο, Το τοποθετούν στο κρεβάτι που είχε λαξευτεί στο ασβεστολιθικό σπήλαιο, σε πεζούλι του λατομείου. Τον ενταφιάζουν και σφραγίζουν τον τάφο με βαρύ λίθο…

 

– Πλάγιασες κι εκοιμήθης, σαν λιοντάρι και σαν το μικρό του· να τον ξυπνήσει ποιός τολμά; (Γεν. 49: 9), – ψιθυρίζει με θλίψη ο γέροντας Ιακώβ. – Ποιος άλλος εκτός από τον Ίδιο τον Ύψιστο, θα αναστήσει τώρα τον Υιό Του;

 

Θα προσπεράσουμε τις μετέπειτα ευλογίες και τις προφητείες για τους άλλους γιούς του Ισραήλ. Θα σταματήσουμε μόνο σε έναν ακόμα από τους δώδεκα, στο γιο του Ιακώβ με το όνομα Δαν.

 

Η Γραφή δε μας λέει τίποτα το κακό για τον Δαν. Όμως, κοιτώντας το θλιμμένο πρόσωπο του γιού του, ο Ιακώβ-Ισραήλ προφητικά προβλέπει στους απογόνους του Δαν τον άνθρωπο της αμαρτίας, τον αντίχριστο, που είναι γραφτό να έρθει στους έσχατους καιρούς της ιστορίας της ανθρωπότητας.

 

– Ο Δαν θα είναι σαν φίδι μες στο δρόμο, – με δυσκολία μιλάει ο γέρος, σαν να μην πιστεύει ο ίδιος αυτά που μόλις του είχαν αποκαλυφθεί από τον Θεό, – σαν έχιδνα στο μονοπάτι, που δαγκώνει τις φτέρνες του αλόγου κι ο καβαλάρης πέφτει πίσω ανάποδα. (Γεν. 49: 17).

 

Έσχατοι καιροί της ιστορίας της ανθρωπότητας… Στον θρόνο, στο βασιλικό πρόναο του ανακατασκευασμένου Ναού της Ιερουσαλήμ ανέβηκε γιος πόρνης, ο αντίχριστος, ο αδιάντροπος απατεώνας που κάνει μεγάλα θαύματα, ο Εβραίος από τη φυλή του Δαν. Οι Εβραίοι στην αρχή τον αναγνώρισαν ως τον δικό τους Μασσιάχ, όμως, στη συνέχεια, αφού διδάχτηκαν από τον προφήτη Ηλία, διαπίστωσαν ότι είναι σφετεριστής και ψεύτης και επαναστάτησαν εναντίον της εξουσίας του. Ο εξαγριωμένος αντίχριστος μαζεύει τους άρχοντες όλου του κόσμου και οδηγεί τα στρατεύματά τους στην Αγία Γη, για να τιμωρήσει τους επαναστατημένους εναντίον του Εβραίους… Η κοιλάδα του Ιεσραέλ δονείται από τις εκρήξεις και το θόρυβο, η κοιλάδα του Αρμαγεδδών τρέμει από τις κραυγές των τραυματισμένων…

 

Και το άσπρο κεφάλι του Ιακώβ γέρνει ξανά πάνω στο μαξιλάρι και εξαντλημένος ψιθυρίζει:

 

– Τη σωτηρία μου από σένα περιμένω, Κύριε! (Γεν. 49: 18).

 

Ευγένιος Αμπντουλλάεβ

Μετάφραση για την πύλη gr.pravoslavie.ru: Αναστασία Νταβίντοβα

 

Pravoslavie.ru

 

7/11/2023

(ΕΞΟΔΟΣ) ΑΣΥΛΙΑ, ΚΑΤΑΛΗΨΙΕΣ ΚΑΙ ΞΥΛΟΔΑΡΜΟΙ

 

(ΕΞΟΔΟΣ) Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΔΟΥΛΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 

(ΕΞΟΔΟΣ) ΟΙ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΑΣ ΚΑΘΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΟ ΠΩΣ ΤΟ ΗΘΟΣ ΜΑΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΗΘΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 

ΛΥΧΝΟΣ TV- ΛΥΧΝΟΣΤΑΤΗΣ: ΔΕΝ ΧΑΜΗΛΩΝΕΙ Ο ΑΘΩΝΑΣ- ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΣ Ο κ. ΝΩΝΤΑΣ ΣΚΟΠΕΤΕΑΣ

 

(ΕΞΟΔΟΣ) ΟΙ 6 ΗΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΤΙΣ ΑΠΕΚΑΛΥΨΕ Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ

 

ΙΩΣΉΦ Ο ΠΆΓΚΑΛΟΣ.

Ιωσήφ ο Πάγκαλος

Στην έναρξη  της  Μεγάλης εβδομάδας και συγκεκριμένα στον Όρθρο της Μεγάλης Δευτέρας, η Εκκλησία μας παρουσιάζει τη μορφή του Παγκάλου Ιωσήφ. «Τη αγία και Μεγάλη Δευτέρα, μνεία ποιούμεθα του μακαρίου Ιωσήφ του Παγκάλου», μας θυμίζει το ιερό βιβλίο του Τριωδίου. Και τούτο γιατί οι θειότατοι Πατέρες της Εκκλησίας που με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος ερμήνευσαν την Αγία Γραφή, χαρακτηρίζουν τον Ιωσήφ, τον υιό του Ιακώβ, ως τον τύπο του Χριστού. Γι΄ αυτό ο Άγιος Ανδρέας Επίσκοπος Κρήτης στον Κανόνα που ψάλλεται στην Ακολουθία του Αποδείπνου το εσπέρας της Κυριακης των ΒΑΐων γράφει : «Την εικονα του Δεσπότου υπογρτάφων Ιωσήφ λάκκω κατατίθεται, απεμπολείται υπό των συγγόνων, πάντα υπομένει ο αοίδιμος εις τύπον όντως Χριστού»1.

1. Χαρακτηριστικό γνώρισμα του παγκάλου Ιωσήφ ήταν ο ενάρετος βίος του, «καθάπερ αδάμας καθαρός», γράφει γι’ αυτόν ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος2. Αυτήν την καθαρότητα της πολιτείας του την κράτησε σε όλη του τη ζωή και μάλιστα σε εξαιρετικά δύσκολες στιγμές εξαιτίας της γυναικός του Πετεφρή. Προτίμησε τη φυγή παρά την αμαρτία.

– Αν ο Ιωσήφ ονομάστηκε Πάγκαλος, ο Χριστός είναι «ο πάσης επέκεινα καθαρότητος»3, «ος αμαρτίαν ουκ εποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού»4.

2. Ένα δεύτερο χαρακτηριστικό στοιχείο της ζωής του του δικαίου Ιωσήφ ήταν η αγάπη που έτρεφε ο πατέρας του Ιακώβ, στο πρόσωπό του. «Ιακώβ δε ηγάπα τον Ιωσήφ παρά πάντας τους υιούς αυτού, ότι υιός γήρως ην αυτώ»5.

– Υιός αγαπητός κι ο Χριστός. Γι αυτό και κατά τον Βαπτισμό Του στα νερά του Ιορδάνου, ο Πατήρ εκλαλεί αυτήν την υιότητα και την αγάπη προς τον μονογενή Υιό Του. «Ούτος εστιν ο υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα»6.

3. Ο φθόνος, ο οποίος άπτεται και των αρίστων, κατά την έκφραση των Αγίων Πατέρων, έπληξε την προσωπικότητα του Ιωσήφ. Δεν τον φθόνησαν οι ξένοι, αλλά οι οικείοι του, και συγκεκριμμένα οι αδελφοί του. Το κείμενο της Αγίας Γραφής είναι αποκαλυπτικό : «Εμίσησαν αυτόν και ουκ ηδύναντο λαλείν αυτώ ουδέν ειρηνικόν»7.

– Αν εφθόνησαν τον Ιωσήφ οι αδελφοί του, τον Χριστό τον εφθόνησε ο μαθητής Του, ο οποίος έγινε και προδότης Του. Τον αρνήθηκε ο πρωτοκορυφαίος Απόστολός Του. Τον εγκατέλειψαν οι πάντες. Τον εφθόνησαν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι. Γι’αυτό και ο Ιερός Ευαγγελιστής Ματθαίος μάς υπενθυμίζει ότι δια φθόνον παρέδωκαν αυτόν : «ήδει γαρ ότι δια φθόνον παρέδωκαν αυτόν»8.

4. Επωλήθη ο Ιωσήφ αντί 20 χρυσών νομισμάτων9.

– Μα και ο Χριστός αντί τριάκοντα αργυρίων. Πόσο συγκλονιστικά είναι τα λόγια των ιερών υμνογράφων που θα ακουστούν στους Ιερούς Ναούς αυτές τις ημέρες! «Εις τριάκοντα αργύρια, Κύριε, και εις φίλημα δόλιον εζήτουν οι Ιουδαίοι αποκτείναι σοι, ο δε παράνομος Ιούδας ουκ ηβουλήθη συνιέναι»10. Και πάλι : «Έστησαν τα τριάκοντα αργύρια την τιμήν του τετιμημένου, ον ετιμήσαντο από υιών Ισραήλ»11.

5. Η φυλακή ήταν ο τόπος της διαμονής του Ιωσήφ στην Αίγυπτο, εξαιτίας της πονηρίας και της κακότητας της γυναικός του Πετεφρή.

– Μήπως και ο Χριστός δεν φυλακίστηκε και δεν δέχτηκε τους εμπτυσμούς και τους κολαφισμούς, προκειμένου να θεραπεύσει το τραύμα του Αδάμ και να καταργήσει «τον το κράτος έχοντα του θανάτου, τουτέστιν τον διάβολον»12;

6. Κι όταν ο Ιωσήφ φτάνει στην δόξα του και γίνεται αντιβασιλεύς της Αιγύπτου, όταν αναγνωρίζει τους αδελφούς του που φτάνουν ως απεσταλμένοι του πατρός του για να αγοράσουν, όχι μόνο τους συγχωρεί, αλλά και τους καταφιλεί συγχρόνως. «Και καταφιλήσας πάντας τους αδελφούς αυτού ,έκλαυσεν επ’ αυτούς»13.

– Λόγους αφέσεως και ικεσίας προς τον Άναρχο Πατέρα Του προσφέρει ο μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού την ώρα της Σταυρώσεως, υπέρ των σταυρωτών Του : «Πάτερ άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι»14.

7. Ο Ιωσήφ τρέφει τους αδελφούς του στην Αίγυπτο, τον καιρό του λιμού.

– Ο Άρτος ο εκ του ουρανού καταβάς, ο Χριστός, τρέφει με το σώμα Του και το αίμα Του το λαό Του και την κληρονομία Του. «Εγώ ειμί ο άρτος ο καταβάς εκ του ουρανού»15.

Να γιατί οι Πατέρες της Εκκλησίας θεωρούν τον Ιωσήφ ως προτύπωση του Κυρίου και γιατί τον θυμόμαστε στην αρχή της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος. Ως παρρησίαν έχων πολλήν εις την εν ουρανοίς Εκκλησίαν, ας πρεσβεύει στο μονογενή Υιό του Θεού, για να αποκτήσουμε κι εμείς την καθαρότητα και το μεγαλείο της αρετής του. «Δι’ υπομονής να τρέχομεν», όπως εκείνος, «τον προκείμενον ημίν αγώνα»16, εξαγοραζόμενοι τον καιρό της παρούσης ζωής. Κι όπως αυτός παρέμεινε αδούλωτος στην ψυχή, έτσι κι εμείς να παραμείνουμε αδούλωτοι στις κοσμικές επιθυμίες για να αποκομίσουμε τον στέφανον της αφθαρσίας. «Ο Θεός γαρ παρέχει τοις δούλοις αυτού στέφος άφθαρτον»17.

Ταις του Παγκάλου Ιωσήφ πρεσβείες, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Του Μητροπολίτου Καστορίας κ.κ. Σεραφείμ

(ΕΞΟΔΟΣ) Η ΔΙΑΒΑΣΗ ΤΗΣ ΕΡΥΘΡΑΣ ΚΑΙ Η ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ ΜΑΣ

Η εικόνα της Θεοτόκου είναι αφόρητη για τους διαβόλους. Ο διάβολος μισεί το όνομά της. Επομένως, αυτό το όνομα είναι σωτήριο για εμάς.

Η εικόνα της Θεοτόκου είναι αφόρητη για τους διαβόλους.  Ο διάβολος μισεί το όνομά της.  Επομένως, αυτό το όνομα είναι σωτήριο για εμάς.

 Μητέρα του Θεού μας προστάτεψε από κάθε κακό σε αυτόν τον κόσμο: από πειρασμούς, κακά πνεύματα, κακούς ανθρώπους, ασθένειες, άσχημα όνειρα, βαριές σκέψεις, κατάρες και μάγους, από όλους τους γνωστούς και άγνωστους εχθρούς!  ΑΜΗΝ.