Μεγάλαι Όντως και ανεξιχνίαστοι είναι, Κύριε, αι κρίσεις σου. Δια τούτο οι ακαλλιέργητοι κατά την ψυχή επλανήθησαν σχετικώς με αυτάς και με σέ.

ΣΟΦΙΑ ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ 17

Μεγάλαι Όντως και ανεξιχνίαστοι είναι, Κύριε, αι κρίσεις σου. Δια τούτο οι ακαλλιέργητοι κατά την ψυχή επλανήθησαν σχετικώς με αυτάς και με σέ.

Οι παράνομοι δηλαδή άνθρωποι, οι Αιγύπτιοι, νομίσαντες ότι θα κατορθώσουν να καταδυναστεύσουν έθνος αγίων, έγιναν οι ίδιοι δέσμιοι του σκότους φυλακισμένοι εις μακράν νύκτα, κατάκλειστοι κάτω από τας στέγας των οικιών των, εξόριστοι και εστερημένοι από την αιωνία σου πρόνοια.

Διότι, νομίζοντες ότι θα μείνουν άγνωστοι αυτοί και τα απόκρυφα αμαρτήματά των κάτω από το σκοτεινό σκέπασμα της λήθης, διεσκορπίσθησαν εις διάφορα μέρη περιδεείς και κατάπληκτοι, τρομοκρατούμενοι από φαντάσματα.

Ούτε τα πλέον απόκρυφα και εσωτερικά καταφύγιά των δεν τους γλύτωσαν από τον φόβο των, διότι ήχοι τρομακτικοί αντηχούσαν ολόγυρά των και σκυθρωπά φαντάσματα με βλοσυρά πρόσωπα ενεφανίζοντο εις αυτούς.

Καμία δε δύναμις πυρός δεν ήτο ικανή να δώση κάποιο φως στο σκοτάδι εκείνο, ούτε αι λαμπραί ακτινοβολίαι των αστέρων είχαν την δύναμιν να φωτίσουν την τρομερά εκείνην νύκτα.

Ακαθόριστο δε κάποιο φως διεφαίνετο αναμεταξύ των, το οποίον ήναπτε μόνον του, γεμάτο όμως φόβο δι' αυτούς. Και οι άνθρωποι περιδεείς και τρομοκρατημένοι εκ του γεγονότος ότι δεν ηδύναντο να βλέπουν καθαρά τα γύρω των πρόσωπα, εξελάμβαναν τα διάφορα αντικείμενα χειρότερα από οτι εις την πραγματικότητα ήσαν.

Αι απάται δε της μαγικής τέχνης των Αιγυπτίων μάγων είχαν πέσει πλέον κάτω, ανίκανοι να αποτρέψουν το κακόν. Και η αλαζονεία των μάγων δια την σοφία των απεδείχθη γελοία.

Διότι οι μάγοι, οι οποίοι ισχυρίζοντο και έδιδαν υποσχέσεις, ότι είναι εις θέσιν να διώξουν από την ασθενούσαν ψυχήν φόβους και ταραχάς, αυτοί οι ίδιοι ήσαν ασθενείς ψυχικώς κυριευμένοι από καταγέλαστο φόβο.

Διότι και εάν ακόμη κανένα συγκλονιστικό φάντασμα δεν υπήρχε, δια να φοβηθούν, ήσαν όμως περιδεείς, περνούσαν ενώπιό των σιχαμερά ζωΰφια και ερπετά συρίζοντα και απέθνησκαν από τον τρόμο των αρνούμενοι ένεκα του φόβου των να αντικρύσουν και αυτόν τον σκοτεινό αέρα της τριημέρου νυκτός, την οποίαν κατ' ουδένα τρόπον άλλωστε μπορούσαν να αποφύγουν.

Διότι η κακότης και η ενοχή, όταν ελεγχθή και φανερωθή, κάμνει τον άνθρωπο δειλό και περιδεή, καταπιεζομένη δε από τους ελέγχους της συνειδήσεως κάμνει χειρότερα τα υπάρχοντα κακά.

Διότι ο φόβος δεν είναι τίποτε άλλο, ειμή μία κατάστασις, κατά την οποίαν μας εγκαταλείπει και αυτή η βοήθεια της διανοίας μας.

Οταν δε μειωθή μέσα μας η ελπίς, τότε ο φόβος εξ αιτίας της αγνοίας μας μας κάνει να θεωρούμε χειρότερα τα κακά, παρ' όσον εις την πραγματικότητα είναι.

Οι Αιγύπτιοι δε κατά την ακατανίκητο και τα πάντα καταβαλούσαν εκείνην τριήμερο νύκτα, η οποία από τα έγκατα του αδυσωπήτου άδου προήλθεν, περιπεσόντες εις ένα όμοιο με εκείνην σκοτεινό τεταραγμένο ύπνο, άλλοι μεν από αυτούς κατεδιώκοντο από φοβερά φαντάσματα, ενώ άλλοι είχαν παραλύσει από την ατονία της ψυχής των, από έλλειψιν ηθικού σθένους. Διότι αιφνίδιος και απροσδόκητος φόβος επήλθεν εναντίον των και τους κατεκυρίευσε.

Ετσι εις αυτήν την κατάστασιν των οποιοσδήποτε από αυτούς κατέπιπτεν εκεί εις την γη, ήτο ως εάν είχε κλεισθή εις μίαν φυλακή χωρίς εξωτερικά σίδηρα. Τον παρέλυε και τον έκαμνε ακίνητο ο φόβος.

Εάν κανείς ήτο γεωργός η βοσκός η εργάτης μακράν των πόλεων, μόλις κατελήφθη από το τριήμερον αυτό σκότος, έμενε κατ' ανάγκην εκεί, όπου ευρίσκετο.

Διότι όλοι, όπου και αν είχαν ευρεθή, είχαν δεθή με την ιδίαν αλυσίδα του σκότους. Ο άνεμος, ο οποίος εσύριζε, το αρμονικόν λάλημα των πτηνών στους πλουσίους κλάδους των δένδρων, η βοή του ύδατος που έρρεε με ορμήν, η οι τρομεροί κτύποι των καταρριπτομένων βράχων, η αόρατος αλλά θορυβώδης πορεία των ζώων που πηδούσαν, η αι φωναί τρομερών και ωρυομένων αγρίων θηρίων η ο αντίλαλος που αντηχούσεν εις τας κοιλάδας των ορέων, όλα αυτά τους τρόμαζαν και τους παρέλυαν.

Και ταύτα, όταν όλος ο άλλος κόσμος κατελαμπρύνετο από το λαμπρότατον φως και οι άνθρωποι ησχολούντο ανεμπόδιστα με τα έργα των.

Μονον δε στους Αιγυπτίους είχεν επικρατήσει και επιταθή βαρεία νύκτα, εικών του σκότους, το οποίον τους επεφυλάσσετο. Αλλά πιο πολύ και από το τριήμερο σκοτάδι είχαν καταβαρυνθή οι Αιγύπτιοι από την εσωτερική των ψυχική αγωνία.