ΣΟΦΙΑ ΣΕΙΡΑΧ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 41 ΣΤΙΧΟΣ 1-7Ω θάνατε, πόσον πικρά είναι η ανάμνησίς σου εις άνθρωπον, ο οποίος ζη ειρηνικώς ανάμεσα εις τα αγαθά του, αμέριμνος και προοδεύων εις όλα εις άνθρωπο, ο οποίος έχει ισχύν και υγεία, ώστε να τρώγη με όρεξιν τα φαγητά!
Ω θάνατε, κρίνεσαι καλός δια τον πτωχό, δια τον σωματικώς ασθενή και αδύνατον, δι' εκείνον που έχει φθάσει εις βαθύ γήρας, δι' αυτόν ο οποίος περισπάται εις πολλάς και βαρείας μερίμνας και ο οποίος επαναστατεί δια την κατάστασίν του και έχει χάσει πλέον την υπομονή.
Αλλά συ, ω άνθρωπε, εις οιανδήποτε και αν ευρίσκεσαι κατάστασιν, μη φοβήσαι την ώραν του θανάτου. Ενθυμήσου εκείνους που έζησαν πριν από σε, και εκείνους που θα ζήσουν ύστερα από σε.
Αυτή είναι η απόφασης του Κυρίου δια κάθε άνθρωπο, ο θάνατος. Διατί να ανθίσταται κανείς εις την αγαθή αυτήν απόφασιν του Υψίστου; Είτε δέκα, είτε εκατόν, είτε χίλια έτη και αν έζησε κανείς, κάτω στον άδην δεν θα τον ελέγξη κανείς δια τον αριθμόν των ετών της ζωής του.
Βδελυρά γίνονται τα τέκνα των αμαρτωλών, τα οποία συχνάζουν και συναναστρέφονται εις τας οικίας ασεβών ανθρώπων.
Η κληρονομία των αμαρτωλών τέκνων χάνεται, εις δε τους απογόνους των παραμένει πάντοτε ο εξευτελισμός και η ανυποληψία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου